Een stilte.
Margarets gezicht betrok. « Ethan, hou op met die onzin… »
Maar de stem van de jongen verhief zich weer.
« Ik zag je, oma! Je had de broche! Je zei: ‘Klara is een makkelijk doelwit.’ Je hebt hem in je gouden doosje verstopt! »
Er klonk gezang in de rechtszaal. Zelfs Adam stond daar, gebiologeerd, met zijn mond open.
De rechter boog zich voorover. « Jongen, weet je het zeker? »
Ethan knikte, zijn stem trilde maar was vol vertrouwen. « Hij ligt in zijn kantoor. In een la met een kleine sleutel in de vorm van een leeuw. »
Emily schrok op. « Edelachtbare, we vragen onmiddellijk een huiszoekingsbevel aan. »
Een paar minuten later verlieten twee agenten de kamer. De lucht trilde van spanning. Margaret bleef roerloos liggen, de parelketting zo stevig vastklemmend dat hij dreigde te breken.
Toen de agenten terugkwamen, droegen ze een gouden doosje – en daarin de vermiste broche.
De kamer ontplofte.
#Waarheid Ontmaskerd
Margarets leugens verpulverden als stof. De stem van de rechter was vastberaden en definitief.
« De rechtbank acht de beschuldigde Clara Wells onschuldig. »
Applaus barstte los. Clara begroef haar gezicht in trillende handen.
Ethan wierp zich in haar armen en begon zo hard te huilen dat hij geen adem meer kon halen.
« Jij bent mijn ware hart, Clara, » fluisterde hij. « Dat was je altijd al. »
Zelfs de verslaggevers vergaten even hun camera’s en zagen hoe degene die ze een dief hadden genoemd, werd herkend als de belichaming van liefde en waarheid.
Adam kwam langzaam dichterbij, zijn ogen vulden zich met schaamte.
« Clara, » zei hij zachtjes, « ik heb je in de steek gelaten. Mijn excuses. »
Ze keek hem aan zonder woede, met kalme waardigheid.
« Bescherm uw zoon, meneer Hamilton, » antwoordde ze. « Dat is genoeg voor mij. »
#Vrijheid en Vergeving
Op de trappen van het gerechtsgebouw scheen de zon hoog en goudkleurig. Verslaggevers schreeuwden vragen, camera’s knetterden, maar Clara zag maar één ding: Ethan, die naar haar glimlachte en haar hand vasthield.
Zijn naam was gezuiverd. Zijn waardigheid was hersteld.
Emily, de jonge advocate die in haar had geloofd toen niemand anders dat deed, liep naast haar, haar ogen twinkelend.
“Rechtvaardigheid is niet altijd blind,” zei Emily zachtjes. “Soms is de moed van een soort genoeg.”
Clara glimlachte.
Ethan trok aan zijn mouw.
Beloof me dat je me nooit meer zult verlaten.
Deze handen behoren niet tot jouw handen.
« Nooit, mijn kleintje. Niet in dit leven, niet in de toekomst. »
Je zit al in de pot en Clara is warm in je haar – geen warm weer, geen warm weer, geen warm weer in jouw woorden.
De wereld genoemd haar onzichtbaar.
De dag schitterde ze helderder dan welke diamanten broche dan ook.
