In plaats daarvan verbrak zijn schorre stem de stilte:
« Ik ben hier niet gekomen voor eten. Of geld. Ik ben gekomen om te zeggen… dankjewel. »
Er heerste verwarring in de zaal. De man draaide zich om naar de bruid.
« Die vrouw, » zei hij met trillende stem, « is mijn engel. Ik was gebroken, lag op straat, op het punt om op te geven. Iedereen liep langs me, maar ze stopte. Ze gaf me te eten, gaf me water en praatte tegen me alsof ik belangrijk voor haar was. Die nacht wilde ik er een einde aan maken… maar haar vriendelijkheid bracht me weer tot leven. »
Niemand bewoog. Zelfs de koelste gasten werden zachter toen ze hem aanstaarden.
Vandaag zie ik haar stralen van vreugde. En ik zeg je dit, mijn bruidegom: waardeer haar. Heb haar lief. Ze is uniek: een ziel die menselijkheid ziet waar anderen alleen maar vuil zien.
Tranen stroomden uit de ogen van de bruid. De bruidegom kneep hard in haar hand en kon geen woord uitbrengen.
En de kamer werd gevuld met stilte en een stortvloed aan emoties, van het soort dat het hart niet onberoerd laat.
