De vlucht van Atlanta naar Seattle had een normale vlucht moeten zijn. Het gezoem van de motoren vulde de cabine en de passagiers leunden achterover, scrollend op hun telefoon of starend uit het raam. Tussen hen zat de twaalfjarige Zara Collins, een stil, zwart meisje dat alleen op reis was om haar neven en nichten te bezoeken voor de zomer. Ze was dol op vliegen. De wolken buiten gaven haar altijd een gevoel van vrijheid.
Achter haar zat een jongen van een jaar of tien, rusteloos en luidruchtig. Hij heette Logan Pierce. Zijn moeder, Vanessa Pierce, zag er elegant uit in designerkleding, haar ogen gericht op haar telefoon, nauwelijks lettend op de rusteloze benen van haar zoon.
Het begon met een zachte plof tegen Zara’s stoel. Toen nog een. En nog een. Ze draaide zich beleefd om en zei: « Kun je ophouden met schoppen? »
Logan glimlachte en schopte opnieuw, dit keer harder. « Het is gewoon de stoel, » zei hij.
Zara fronste maar zei niets. De vrouw naast haar merkte het op en keek haar meelevend aan. Logans moeder snikte eindelijk, zonder haar hoofd op te tillen. « Het is een jongen. Hij houdt zo op, » mompelde ze.
Stewardess Megan Rhodes kwam op haar af, met een vriendelijke toon. « Goedemorgen. Gaat het? »
Zara antwoordde zachtjes: « Hij blijft tegen mijn stoel schoppen. »
Megan hurkte neer om Logan in de ogen te kijken. « Schatje, blijf alsjeblieft zitten. We willen allemaal een comfortabele vlucht. »
Logan gromde. Zijn moeder keek eindelijk op, met een blik van opluchting in haar ogen. « Het is een jongen, » zei Vanessa kil. « Misschien moet ze wat stoerder doen. »
Megans stem bleef kalm. « Mevrouw, ik vraag het gewoon om een beleefdheidsbetuiging. »
