Miss Eleanors ogen werden groot van herkenning. « Deze symbolen komen uit een eeuwenoude traditie, » legde ze uit, haar stem trillend van opwinding. « Ze behoren tot een lang verloren gewaande stam die bekendstaat om hun diepe verbondenheid met de aarde en haar mysteries. Volgens de legende bezitten hun nakomelingen unieke vaardigheden die verbonden zijn met de natuur. »
Harold luisterde, ongelovig maar gefascineerd. Zouden deze verlaten baby’s de laatsten van hun soort kunnen zijn, hier achtergelaten om redenen die het normale begrip te boven gaan?
Toen hij die avond thuiskwam, gonsde Harolds hoofd van de mogelijkheden. Hij keek naar de baby’s, hun borsten die op en neer gingen in een vredige slaap, en voelde een overweldigend gevoel van zingeving. Misschien was het wel het lot dat hen naar zijn land had gebracht, een plek waar ze konden gedijen en al hun potentieel konden ontsluiten.
Harold wist dat zijn leven voorgoed was veranderd. Het land dat hij decennialang had verzorgd, zou nu een bakermat worden voor deze bijzondere kinderen, hun toekomst verweven met de grond onder zijn voeten. En terwijl de sterren boven hem fonkelden, besefte Harold Jennings dat de grootste oogst van zijn leven net was begonnen.
