Een man in een grijs pak
Hij trok de deur open en verstijfde.
Een lange man in een grijs maatpak stond in de gang, zijn gepoetste schoenen stonden misplaatst op de vervaagde deurmat. Zijn zilveren haar weerkaatste het licht. Zijn ogen stonden bedachtzaam en vriendelijk.
“Ben jij Ethan Parker?”
« Goedemorgen, » zei de man beleefd. « Bent u Ethan Parker? »
« Eh… ja, meneer? » antwoordde Ethan, zich afvragend of hij iets verkeerd had gedaan op zijn werk.
« Ik ben Henry Thompson »
« Ik ben Henry Thompson, » zei de man, terwijl hij zijn hand uitstak. « Ik wil u bedanken voor wat u gisteren hebt gedaan. »
« Gisteren? »
Ethan knipperde met zijn ogen. « Gisteren? »
Henry’s glimlach verzachtte. « Bij Marley’s Diner. Je gaf je maaltijd aan een ouder echtpaar – mijn ouders. »
Realiseren wie ze waren
Ethans mond viel open. « Wacht even – waren dat je ouders? »
Henry knikte. « Ze stonden erop om naar het restaurant te lopen voor hun jubileumlunch, ook al had ik aangeboden een auto te sturen. De storm kwam halverwege opzetten en ze waren uitgeput tegen de tijd dat ze aankwamen. Je wist niet wie ze waren… en toch heb je je maaltijd afgezegd. »
“Iedereen zou hetzelfde hebben gedaan”
« Ik… » Ethan wreef beschaamd in zijn nek. « Ze zagen er hongerig uit, meneer. Iedereen zou hetzelfde hebben gedaan. »
« Niet iedereen, » zei Henry zachtjes. « Dat soort vriendelijkheid is zeldzaam. »
