Lina keek hem met dichtgeknepen keel aan. « Je geld interesseert me niet, » zei ze zachtjes. « Ik wil gewoon een vader die blijft. »
Tranen glinsterden in zijn ogen toen hij haar hand uitstak. « Dan blijf ik. Zolang je me wilt. »
Toen Edward weken later uit het ziekenhuis werd ontslagen, nodigde hij Lina en Marilyn uit bij hem thuis aan het meer. Het was niet het landhuis dat ertoe deed – het was het gelach dat door de keuken galmde, de ongemakkelijke familiediners die langzaam veranderden in troost, de avonden waarop Edward Lina instopte en zei: « Welterusten, mijn dappere meisje. »
Terwijl ze in haar nieuwe kamer uitkeek over het glinsterende water, realiseerde Lina zich dat ze op de dag dat ze het leven van een vreemde redde, onbewust ook haar eigen verhaal had gered.
