Na een pauze keek Ramón weg en zei zachtjes:
« Oké, mam. Hier – neem dit pakje noedels maar even. Ik stuur je over een paar dagen wat geld. »
Hij opende de kofferbak van de auto, haalde er een pakje instantnoedels uit en legde het in haar handen. Vervolgens begeleidde hij haar voorzichtig naar buiten.
« Ga snel naar huis, mam. Het gaat zo regenen. »
Dolores boog haar hoofd en klemde het pakket tegen haar borst terwijl de zware poort achter haar dichtviel. De regen begon te vallen, vermengd met de tranen die ze probeerde te verbergen.
Het geheim binnenin
Tijdens de lange wandeling naar huis vervloekte Dolores haar zoon niet. In plaats daarvan zei ze tegen zichzelf dat hij het echt moeilijk moest hebben. « Hij heeft het druk… hij heeft me tenminste iets te eten gegeven, » mompelde ze, zichzelf ervan overtuigend dat het zijn manier van zorgen was.
Toen ze bij haar kleine houten huisje aankwam, zette ze de noedels op tafel. Hongerig en uitgeput besloot ze ze te koken. Maar toen ze het pakje opende, verstijfde ze – haar handen trilden. Binnenin, onder de noedels, zat een verzegelde witte envelop.
Haar hart bonsde toen ze het openscheurde. Er zaten 50.000 pesos in nette briefjes in en een gevouwen briefje waarop haastig geschreven stond:
« Mam, vergeef me dat ik lieg. Ik wilde niet dat mijn vrouw wist dat ik bang was dat ze zou denken dat ik mijn familie voortrek. Gebruik dit alsjeblieft voor je operatie. Ik hou meer van je dan ik kan zeggen. Je onwaardige zoon, Ramón. »
