Op een avond, terwijl Grace hem instopte, vroeg Theo zachtjes: « Denk je dat ik er goed aan heb gedaan om die avond het huis te verlaten? »
Grace glimlachte en streek zijn haar van zijn voorhoofd. « Theo, je hebt niet alleen het juiste gedaan. Je hebt jullie beider leven gered. »
Een jaar later waren Dr. Hart en verpleegster Olivia aanwezig op Amelie’s eerste verjaardag. De kamer was gevuld met ballonnen, gelach en de geur van taart. Theo omhelsde Olivia stevig.
« Bedankt dat je in mij gelooft, » zei hij.
Olivia knipperde met haar ogen en slikte haar tranen weg. « Je bent de dapperste jongen die ik ooit heb ontmoet. »
Buiten verwarmde het lentezonlicht de tuin terwijl Theo Amelie in haar kinderwagen duwde. De littekens op zijn huid vervaagden, terwijl de moed in zijn hart helderder scheen dan ooit. De jongen die ooit op blote voeten door de sneeuw had gelopen, liep nu een toekomst vol veiligheid, liefde en hoop tegemoet.
