Er zaten tientallen kleine, blauwe pilletjes in, elk met een M30 erop: Oxycodon.
Haar hand ging er weer in. Ze voelde een andere zak. Deze was gevuld met een fijn wit poeder. En een derde bevatte een kleine, kristallijne substantie.
Susan staarde naar de spullen op haar schoot, haar bloed stolde in haar aderen. Ze was apotheker. Ze wist precies wat ze zocht, en ze wist precies wat ze had gevonden. Dit was geen speelgoed. Het was een drugsvoorraad. Een belangrijke.
7. De echte tragedie
De volgende dag zat Susan in een steriele verhoorkamer van de politie, tegenover een inmiddels gepromoveerde rechercheur Alvarez. Het knuffelkonijn en de illegale inhoud lagen in een grote bewijszak op tafel tussen hen in.
Alvarez keek naar de pillen, de poeders, en toen naar het onschuldige, eenogige konijn, haar gezicht bleek. « Het gekraak van glas, » fluisterde ze, terwijl haar gedachten zich afspeelden in het 112-gesprek, de puzzelstukjes die zich herschikten tot een nieuw, gruwelijker beeld. « De ‘klinkende flessen’ waar Emily het in haar tweede verklaring over had… we gingen er allemaal van uit dat het bierflesjes waren. »
« Ze dronken niet alleen, » zei Susan met trillende stem. « Ze gebruikten. Of dealden. Dit is een hoeveelheid op distributieniveau. »
Alvarez knikte, de volle, walgelijke last van de waarheid daalde eindelijk in haar maag. Ze haalde het officiële dossier erbij en haar handen bewogen met een nieuwe urgentie. Een snelle antecedentencheck onthulde dat Kyle niet zomaar een vriend was geweest; hij was een bekende, kleine dealer met een reeks eerdere overtredingen. Een diepere duik in Dereks financiële gegevens toonde een man die tot over zijn oren in de schulden zat, met een geschiedenis van verdachte geldopnames. De ruzie was niet zomaar een huiselijk conflict. Het was een mislukte drugsdeal, of misschien de woede van een verslaafde omdat hem een shot werd ontzegd. Dereks gemompelde bekentenis – « Ze wist me altijd te binden » – ging niet over emotionele knoppen. Het ging er waarschijnlijk om dat hij zijn voorraad wilde hebben, en dat Melissa weigerde, misschien zelfs dreigde het door te spoelen.
Het laatste, angstaanjagende stukje viel op zijn plaats.
« Emily, » zei Alvarez, haar stem dik van een nieuwe, diepe droefheid. « In haar verklaring zei ze dat haar moeder haar had gezegd ‘Ga meneer Rab verstoppen’, vlak voordat het geschreeuw begon. We dachten allemaal dat het gewoon een moederinstinct was, dat ze het favoriete speeltje van haar kind wilde beschermen tegen de chaos. »
Ze keek Susan aan, haar ogen gevuld met een bijna ondraaglijk verdriet, een verdriet om de moeder die ze verkeerd had begrepen. « Mijn God. De moeder… Melissa… ze moet de drugs hebben gepakt om ze te verstoppen of weg te doen. En toen ze wist dat het uit de hand zou lopen, zei ze tegen Emily dat ze de voorraad moest verstoppen. En de enige veilige plek die dat arme meisje kende, de enige plek ter wereld die ze haar kostbaarste geheimen toevertrouwde… »
« … zat in haar konijn, » besloot Susan, terwijl een enkele traan over haar wang rolde.
Het konijn was niet nat van de tranen van een kind, of van gemorst bier. Het was waarschijnlijk nat van ‘iets anders’ – van de chaos van een gewelddadige, door drugs veroorzaakte moord. Emily had niet zomaar 112 gebeld om haar moeder van haar vader te redden. Ze had 112 gebeld terwijl ze zich vastklampte aan het bewijsmateriaal dat haar moeder de dood had gekost, een vreselijk geheim dat ze te jong en te getraumatiseerd was om zelfs maar te beseffen. De stille getuige was niet zomaar een speeltje; het was de sleutel tot de hele, smerige, hartverscheurende waarheid.
Populair
Laatste
Reacties
Labels
Ze lachten allemaal toen mijn zus me belachelijk maakte – totdat haar zoon naar me wees en zei: « Zij is degene die de jet bestuurt. » De hele kamer werd stil, elke glimlach verdween. En toen veranderde alles op een manier die niemand ooit had verwacht…
