Emily zei niets. Ze wees alleen met een trillend vingertje door de donkere gang, naar de hoofdslaapkamer aan het einde van het huis.
De scène in de slaapkamer was een horror die beide agenten de rest van hun carrière zou bijblijven. Melissa, de moeder, lag op de grond, haar lichaam in een onnatuurlijke, gebroken hoek gedraaid, haar ogen open en nietsziend, een plas donkere vloeistof om haar hoofd. Een man, Derek, de vader, zat op de rand van het bed, met zijn rug naar hen toe, wezenloos naar de muur starend, zijn handen donkerrood gekleurd. Een andere man, die ze later zouden identificeren als een vriend van de familie, Kyle, stond in de hoek, hevig trillend, zijn gezicht bleek en nat van het zweet, een blik van pure, dierlijke paniek in zijn ogen.
Derek en Kyle werden zonder incidenten gearresteerd, hun gevecht was voorbij en vervangen door een verbijsterde, dronken roes. Terwijl ze Derek in de boeien sloegen, begon hij te mompelen, zijn stem een onduidelijke, monotone litanie van zelfmedelijden. « Ze bleef maar schreeuwen… ze bleef maar doorgaan. Ze wist het altijd… wist altijd hoe ze me op de kast moest jagen… »
3. Het onderzoek
De zaak was, tragisch genoeg, een open en gesloten boek. Een verhaal zo oud als de tijd zelf. De buren bevestigden tijdens een interview wat de 112-melding al suggereerde: maanden van gewelddadige, escalerende ruzies die vaak eindigden met het geluid van dichtslaande deuren en kapotte voorwerpen. Ze hadden de politie al meerdere keren gebeld, maar Melissa had, uit angst voor de veiligheid van haar dochter of uit een misplaatste hoop dat Derek « beter zou worden », altijd geweigerd aangifte te doen.
Emily’s verklaring, later opgenomen door een vriendelijke, hoogopgeleide forensisch kinderarts, was fragmentarisch maar vernietigend helder. « Papa schreeuwde… Mama huilde. Meneer Kyle was erbij. » Ze klemde het konijn, meneer Rab, vast, dat zorgvuldig was afgedroogd door een meelevende verpleegster en nu, officieel, bewijs was. « Papa sloeg mama… en ze viel… en meneer Kyle probeerde hem weg te trekken… maar toen… maar toen waren ze allebei… » Ze barstte in snikken uit, niet in staat de zin af te maken. Haar kleine lichaam trilde van een trauma dat geen enkel kind ooit zou moeten meemaken.
Het « iets anders » dat het konijn nat had gemaakt, werd door het forensisch team vastgesteld als een omgevallen blikje bier, dat ondersteboven op de keukenvloer werd aangetroffen. De zaak was een duidelijke, brute en tragisch voorspelbare huiselijke doodslag. Emily, bij wie acuut trauma en posttraumatische stressstoornis waren vastgesteld, werd tijdelijk in een pleeggezin geplaatst. Agent Alvarez, de eerste agent die naast haar had geknield en haar een troostende hand had geboden, kon haar niet loslaten. Ze bezocht het stille, gekwelde meisje met haar kleurboeken en wat lekkers, maar kon de grote, angstige ogen van het kind niet uit haar hoofd krijgen.
4. Het proces
Het proces verliep vlot. De zaak van de officier van justitie was waterdicht. Kyle, die beschuldigd werd van ernstige medeplichtigheid aan moord, stemde in met een schikking en getuigde tegen Derek in ruil voor een lagere straf.
Kyle was een gebroken man op de getuigenbank. « Hij… hij knapte gewoon, » getuigde hij, met trillende stem en een blik op de vloer. « Hij had de hele dag gedronken. Ze hadden ruzie over geld, zoals altijd. Hij begon haar te slaan, en ze viel en stootte haar hoofd tegen de hoek van het nachtkastje. Het ging zo snel. Ik… ik had hem moeten stoppen. Ik had meer moeten doen. »
Maar de laatste, vernietigende klap voor de verdediging was het 112-telefoontje.
De officier van justitie speelde de opname af voor de jury. De rechtszaal, gevuld met Melissa’s rouwende familie en een galerij van verslagen met stalen gezichten, werd overspoeld met een pijnlijke, ondraaglijke stilte, alleen verbroken door Emily’s zachte, angstige gefluister. Ze hoorden het breken van het glas. Ze hoorden de laatste, gedempte schreeuw van de moeder. En ze hoorden de wanhopige smeekbede van het zesjarige kind: « Alsjeblieft… alsjeblieft, schiet op… ik ben bang. »
Zelfs de geharde, ervaren rechter moest zijn bril afzetten en zijn ogen afvegen. Verschillende juryleden huilden openlijk.
Derek werd schuldig bevonden aan moord in de tweede graad en veroordeeld tot een levenslange gevangenisstraf. Kyle kreeg 15 jaar voor zijn rol als medeplichtige. Het leek erop dat gerechtigheid was geschied.
5. De adoptie
Maanden verstreken. De raderen van het leven, hoe langzaam en pijnlijk ook, begonnen weer te draaien. De tragedie van Melissa’s dood verdween uit de krantenkoppen en maakte plaats voor nieuwere, frissere gruwelen. Haar familie richtte een lokale liefdadigheidsinstelling op, « Melissa’s Voice », om slachtoffers van huiselijk geweld te ondersteunen.
En Emily, het kleine, stille meisje in het middelpunt van de storm, werd geadopteerd. Haar nieuwe ouders, een vriendelijk, geduldig stel genaamd Susan en Tom, hadden jaren op een kind gewacht en waren precies wat ze nodig had. Ze gaven haar een nieuwe kamer, geschilderd in zachte lavendeltinten, een nieuwe school met een vriendelijke, begripvolle juf, en alle tijd van de wereld om te genezen. Ze begon aan intensieve therapie. Langzaam, heel langzaam, als een bloem na een lange winter, begon ze weer te bloeien. De glimlachjes keerden terug, eerst aarzelend, daarna steeds frequenter. Ze begon weer te lachen, een geluid dat als muziek in de oren van haar nieuwe ouders klonk.
Maar door dit alles heen was ze nooit zonder meneer Rab, het verwarde, eenogige knuffelkonijn. Hij was haar anker, haar enige constante in een wereld die uit elkaar was gereten en zorgvuldig was herbouwd. Hij was de stille getuige van haar donkerste uur, en nu haar meest vertrouwde vertrouweling.
6. Het geheim van het konijn
Het was bijna een jaar na de rechtszaak. Emily sliep eindelijk de hele nacht door zonder nachtmerries. Haar nieuwe moeder, Susan, een apothekeres met een zachtaardige, methodische aard, besloot dat het dappere, gehavende oude konijn een ‘ziekenhuisbezoek’ verdiende. Zijn vacht was klittend en gevlekt, en de naad langs zijn buik, die die vreselijke nacht vochtig en uitgerekt was geweest, liet los en liet kleine plukjes vulling los.
« Laten we hem opknappen, lieverd, » zei Susan op een middag tegen Emily. « Laten we meneer Rab helemaal beter maken. » Emily gaf hem, na een moment van aarzeling, met tegenzin over, haar ogen gevuld met het diepe vertrouwen van een kind.
Die avond, nadat Emily sliep, zat Susan in haar favoriete fauteuil, met een klein naaisetje op haar schoot. Terwijl ze in de zachte, versleten vulling kneep om de naad dicht te trekken, streken haar vingers langs iets hards . Het was hoekig en scherp, omhuld met iets wat aanvoelde als plastic. Het was geen pieper. Het was geen kinderspeelgoed.
Haar hart bonkte van een vreemd, nieuw ongemak, terwijl ze voorzichtig het gat wijder maakte met een klein borduurschaartje. Ze stak haar vingers in de katoenen vulling, voorbij de zachte, vertrouwde vulling.
Haar vingers sloten zich om een klein, afsluitbaar plastic zakje.
