Dit 13-jarige meisje werd uit huis gezet omdat ze zwanger was. Jaren later keerde ze terug, wat een schokgolf veroorzaakte.
“Heb je iets te zeggen, Lena?”
De stem van Marc galmde door het toch al benauwde huis.
Lena deed een stap achteruit, omdat ze haar vader niet in de ogen kon kijken.
Het 13-jarige meisje staarde naar de vloer en hield haar trillende handen vast aan de zoom van haar shirt.
« Wat jammer! » voegde Elise, Léna’s moeder, er op venijnige toon aan toe, haar blik verstoken van empathie.
« Zo jong en al zwanger. Mijn God! Hoe kan ik zo iemand ter wereld brengen? »
“Ik… ik wilde niet,” stamelde Lena, niet in staat haar tranen te bedwingen.
Marc sloeg met zijn vuist op tafel en schudde de hele kamer. « Weet je wel welke schande je over dit gezin hebt gebracht? Heb je enig idee wat de mensen zullen zeggen? Hoe kun je überhaupt in deze stad verschijnen? »
Elise grinnikte.
Marc, waarom verspil je je tijd aan haar? Een meisje zoals zij verdient het niet om hier te blijven. Laat haar de gevolgen zelf maar dragen.
Nee, alsjeblieft, mam, ik smeek je…
Lena hief haar betraande gezicht op om haar moeder te smeken, maar ze kreeg een ijzige blik.
Waarom zit je nog steeds op je knieën? Wegwezen! Marc stond abrupt op en wees naar de deur.
Ze had het gevoel alsof de grond onder haar voeten wegzakte.
Ze deed een paar stappen achteruit, haar ogen wijd open en bang.
Ik heb nergens om naartoe te gaan… Ik weet niet wat ik moet doen, fluisterde ze.
Dat is jouw probleem. Kom nooit meer terug. Marc keerde haar de rug toe alsof ze een vreemde was.
« Marc, je hebt gelijk. Haar hier houden zou de schande van de familie alleen maar vergroten, » zei Elise met een vastberaden maar minachtende stem.
Buiten hadden de buren zich verzameld en keken nieuwsgierig naar binnen.
Hun nieuwsgierige blikken en gefluister klonken als dolken in Lena’s rug.
« Ga nu weg! » riep Marc, terwijl zijn geduld opraakte.
Lena draaide zich om en rende weg, tranen stroomden over haar gezicht.
Het begon te regenen. Het was koud en zwaar.
Ze dwaalde doelloos door de donkere straten, haar voetjes modderig en bevroren.
« Ga weg hier! Dit is geen plek voor jou. »
Een man van middelbare leeftijd met een strenge blik blokkeerde de ingang van het verlaten huis waar Lena haar toevlucht had gezocht.
« Ik heb gewoon een plek nodig om te overnachten, » smeekte Lena, haar stem verstikt door tranen.
« Ga weg. Ik wil geen problemen. » Hij sloeg de deur dicht en liet Lena alleen achter in de regen.
Ze strompelde naar een nabijgelegen park en de koude bankjes vormden haar laatste toevluchtsoord.
Toen de avond viel, hurkte Lena neer op een bankje en hield haar buik vast, alsof ze het sprankje hoop dat in haar groeide wilde beschermen.
“Hé meisje, stop nu meteen!”
Een schorre stem riep hem toe, gevolgd door een ondeugende lach.
Lena draaide zich om en zag drie figuren uit de schaduwen tevoorschijn komen, met dreigende blikken.
« Wat is…? »
« Ben je hier op dit tijdstip? We zoeken wat plezier, en jij bent perfect, » zei een van hen minachtend, terwijl hij met een ondeugende glimlach dichterbij kwam.
vervolg op de volgende pagina
