Op een avond kon ik het niet meer verdragen en belde ik Emily: “Kom me morgen halen…”
Maar voor zonsopgang werd ik wakker en zag dat Michael uit bed was verdwenen. Mijn voeten tintelden van gevoelloosheid terwijl ik naar het flikkerende licht in de woonkamer sloop. En toen verstijfde ik.
Michael zat met gekruiste benen voor een tafeltje. Een zwart overhemd klemde om zijn lichaam, zijn gladgestreken haar glansde in het kaarslicht dat griezelige schaduwen over zijn gezicht wierp. Voor hem lag een papieren figuurtje gevouwen in de vorm van een mens en een kom met helder water. Hij boog diep en zong in een vreemde taal die ik niet herkende.
Ik greep de deuropening vast van afgrijzen toen hij een naald tevoorschijn haalde en in de papieren pop prikte. Bij elke prik schoot er een scherpe pijn door mijn benen, alsof duizend spelden me prikten. Mijn bloed stolde. Hij mediteerde niet zomaar – hij sprak een spreuk uit. En ik was het doelwit.
Een vaas gleed uit mijn trillende handen en brak met veel lawaai. Michaels hoofd schoot omhoog, zijn ogen werden plotseling donker en berekenend.
“Al wakker?” Zijn stem was zacht, maar droeg een sinistere rilling met zich mee.
Ik deinsde achteruit.
« Wees niet bang, » zei hij zachtjes. « Ik doe dit alleen omdat ik wil dat je voor altijd van me houdt. Wie heb je op jouw leeftijd nog meer dan mij? Je hebt me nodig. Je zult me nooit verlaten als je ziek bent. »
