« Nia, ik heb het momenteel erg druk, » stamelde hij snel. « Ik kan niet praten. » En hij hing op, zonder haar te laten uitspreken, zonder te vragen wat er mis was.
Ze voelde de eerste traan over haar wang glijden. Ze veegde hem weg met haar handrug. « Ik kan nu niet instorten. » Ze draaide een ander nummer. Mevrouw Dubois – een vriendin van haar overleden moeder – die haar bij elke afspraak omhelsde en haar vertelde hoe erg ze op haar leek.
« Ja, lieverd. » Haar stem klonk bezorgd. De geruchten moesten zich inmiddels door de stad verspreid hebben.
« Mevrouw Dubois, goedemorgen. Ik zit in de problemen. Ik heb vannacht geen slaapplaats. Mag ik… »
Het gesprek werd abrupt beëindigd. Nia keek naar het scherm. Het gesprek werd beëindigd. Ze belde terug. Het nummer was niet beschikbaar. Ze was geblokkeerd.
Het was voorbij. Haar hele wereld – zo stabiel en voorspelbaar – was binnen een uur verdwenen. Ze was een buitenbeentje. Een giftige aanwinst waar iedereen zich zo snel mogelijk van wilde ontdoen.
Ze stond op. Ze moest weg. Maar waarheen? Toen flitste er een beeld door haar hoofd. Een oud huis aan de rand van de stad, overwoekerd door wilde klimop. Een huis dat haar vader haar ten strengste had verboden te bezoeken. Het huis van haar tante Vivien, de oudere zus van haar vader, met wie hij al twintig jaar niet had gesproken.
« Ze is vergif voor deze familie. Vergeet dat ze überhaupt bestond, » had hij haar ooit gezegd toen Nia een tiener was.
Nu was vergif haar enige hoop.
Ze stapte naar buiten. Het begon te regenen: een fijne, koude, onaangename motregen. Ze begon meteen door de dunne stof van haar jas en trouwjurk heen te druipen. Ze liep. Ze had geen geld voor een taxi en de chauffeur om een gratis ritje vragen ging haar verstand te boven. Ze liep door de stad, haar trouwjurk een doorweekte, vieze bende. Haar hakken kletterden op het natte asfalt. Mensen – de weinige voorbijgangers – vermeden de vreemde gestalte van de bruid, die alleen door de regen sjokte. Haar make-up was uitgelopen en had donkere strepen op haar wangen achtergelaten.
Een uur later arriveerde ze op haar bestemming. Een oud maar stevig bakstenen huis, genesteld in een overwoekerde binnenplaats. Er brandden lampen in de ramen. Ze liep naar de zware houten deur en klopte aan.
Een lange, slanke vrouw met grijs haar in een strakke knot deed open. Vivien. Ze leek sprekend op haar vader – dezelfde scherpe gelaatstrekken – maar haar ogen waren anders. Niet heerszuchtig, maar doordringend, alsof ze dwars door je heen prikten. Ze keek naar Nia, naar haar natte jurk, naar haar uitgelopen mascara. Er was geen verbazing of medelijden op haar gezicht te zien.
« Ik wachtte erop dat een van Elijah’s kinderen eindelijk de waarheid zou leren kennen, » zei ze met een kalme, zelfverzekerde stem. « Kom binnen. Je vat nog verkoudheid. »
Het interieur van het huis was eenvoudig maar gezellig. Het rook er naar gedroogde kruiden en oude boeken. Vivien gaf haar een grote, zachte handdoek en een oude maar warme kamerjas. Terwijl Nia zich in de badkamer omkleedde, zette Vivien thee. Ze zaten in de keuken. Nia dronk zwijgend de hete, zoete thee op en probeerde zich op te warmen.
« Dus hij heeft je eruit gegooid. » Het was geen vraag, maar een constatering. Vivien keek haar aan met haar heldere, koele ogen.
Nia knikte.
« Hij zei dat ik de familie kapot heb gemaakt vanwege Darius’ schuld. »
Vivien lachte bitter. « Arm, naïef meisje. Denk je nog steeds dat dit om Darius gaat? »
Nia keek haar aan. « Wie anders? Vader zei dat Vance 750.000 dollar schuld had en dat dit huwelijk een manier was om hem vast te binden, hem te dwingen voor de familie te werken, elke cent af te betalen. »
« Elijah was altijd al een goede leugenaar, » wierp Vivien tegen. Ze boog zich over de tafel naar Nia toe. « De schuld bedroeg inderdaad $750.000. Alleen was het niet die van Darius. » Ze zweeg even en liet de woorden even bezinken. « Het was Simones schuld. Die van je zusje. »
Nia hield haar adem in. « Wat? Hoe dan? »
« Heel simpel, » vervolgde Vivien meedogenloos. « Je zus leidt al een paar jaar een dubbelleven. Terwijl jij in een fabriek werkte, waar je de kwaliteit van producten controleerde, vloog zij naar Miami en Vegas. Luxe hotels, dure restaurants, designerkleding. Ze wilde altijd boven haar stand leven. Ze leende geld van louche kredietverstrekkers tegen absurd hoge rentes. Toen de schuld opliep tot $750.000 en de schuldeisers dreigden Elijah aan te vallen, ontplofte hij. Maar Simone – zijn geliefde, zijn favoriet – kon niet toestaan dat het schandaal haar reputatie zou bezoedelen. »
Vivien leunde achterover in haar stoel. En toen verscheen Darius. Ambitieus, knap, uit een goede familie, maar blut. De perfecte kandidaat. Elijah bood hem een deal aan. Hij zou Simones schuld afbetalen en Darius zou met haar trouwen. Maar niet Simone. Nee – Simone moest nuchter blijven. Hij moest met jou trouwen – de betrouwbare, gehoorzame Nia, die nooit te veel vragen stelde. Zo bond hij Darius aan zijn familie, waardoor hij zich verplicht voelde. En jij – jij was de betaling in die deal. Onderpand.
De wereld stond weer op zijn kop. Het verraad was dieper en afschuwelijker dan ze zich had kunnen voorstellen. Ze was niet zomaar een vernederde bruid. Ze was een onderhandelingsmiddel in een operatie om de reputatie van haar zus te redden.
Nia zat met gebogen hoofd. Ze had niet eens de kracht om
