Met een paar muisklikken vergrootte André de afbeelding. Nu waren Simones nek en borst in detail zichtbaar. Ze droeg een ketting – een delicate gouden ketting met drie grote, donkerblauwe stenen bezet met kleine diamantjes. Saffieren.
Nia staarde naar de ketting, een ijzige kou kroop langzaam in haar keel. Ze kende die ketting – elk facet, elke ronding. Ze had hem honderden keren gezien in het sieradendoosje op de kaptafel van haar moeder.
« Dit… dit is onmogelijk, » fluisterde ze.
Alleen woede overmande haar. Koude, klamme afschuw greep haar vast. Ze schrok op en stootte haar stoel omver.
« Ik moet gaan, » flapte ze eruit tegen een verbijsterde André, terwijl ze de kelder uit rende, zijn vragen werden niet gehoord.
Ze rende praktisch door de avondstraten. Eén gedachte, één beeld, raasde door haar hoofd: die ketting. Ze stormde Viviens huis binnen als een wervelwind. Haar tante, die in haar leunstoel zat te lezen, keek haar verbaasd aan.
« Tante Vivien, » hijgde Nia. « De ketting van mijn moeder – haar belangrijkste sieraad. Weet je die nog? »
« Natuurlijk weet ik het nog, » antwoordde Vivien langzaam, terwijl ze haar boek neerlegde. « Een oud Frans stuk. Diep, korenbloemblauwe saffieren. Oma noemde ze ‘weduwentranen’. Waarom? »
« Het is Simone, » hijgde Nia. « Op die foto online – van haar – om haar nek. »
Viviens gezicht verhardde. Ze stond langzaam op uit de leunstoel.
« Laat maar zien. »
Met trillende handen pakte Nia haar telefoon, vond het artikel en gaf het aan haar tante. Vivien pakte de telefoon en hield hem voor haar ogen. Ze staarde een paar seconden zwijgend naar het scherm. Toen ze de telefoon neerlegde, was haar gezicht grauw.
« Ja. Dat is het. Geen twijfel mogelijk. »
« Maar waarheen? » Nia fluisterde. « Waar heeft ze die vandaan? Vader zou haar nooit de spullen van mama laten meenemen. Nooit. »
« Hij zou het haar niet laten doen, » zei Vivien zachtjes. Haar stem klonk vol vreemde, angstaanjagende zekerheid. « Omdat hij niet eens wist waar die was. »
Nia staarde haar niet-begrijpend aan.
« Die ketting, Nia, » vervolgde Vivien, terwijl ze haar recht in de ogen keek – een afgrond in haar blik – « haar kostbaarste juweel… verdween uit haar sieradendoosje op de dag dat ze stierf. »
Nia’s benen begaven het en ze zakte in de stoel. Ze kreeg geen adem.
« Diezelfde dag, » besloot Vivien, haar woorden vielen in de stilte als een steen in een diepe put. « Tien jaar geleden – dezelfde dag dat Darius Vance voor het eerst door de deur van je fabriek liep – en dezelfde dag dat hij nu aan iedereen opbiecht dat zijn geheime liefde voor Simone begon. »
Viviens woorden bleven in de lucht hangen: de dag van zijn dood, de dag dat Darius verscheen, de dag dat zijn ‘geheime liefde’ begon. Drie stipjes die plotseling samensmolten tot één lelijke, weerzinwekkende lijn.
Dit was niet langer alleen verraad of vernedering. Het was een ziekelijk, plakkerig web van leugens, geweven over tien jaar. Hun liefde was niet alleen een geheim. Het was een samenzwering – een complot dat begon met een diefstal. Ze hadden niet zomaar een ketting gestolen. Ze hadden het laatste kostbare bezit van een stervende vrouw gestolen – en vervolgens hun relatie op die basis gebouwd.
Nia stond op. Haar geest was helderder dan ooit. De pijn verdween en maakte plaats voor koude, galmende woede.
« Ik moet daarheen terug, » zei ze, starend in de verte.
« Waar, Nia? » vroeg Vivien.
« Naar haar appartement – haar toevluchtsoord. Er moet iets anders zijn. Ze kon niet alleen het grootboek hebben achtergelaten. Het was zakelijk. Het is persoonlijk. »
Vivien knikte zwijgend en begreep alles zonder woorden.
Nia reed opnieuw met de bus door de stad, maar deze keer keek ze niet uit het raam. Ze keek diep naar binnen en probeerde de verspreide fragmenten van die dag tien jaar geleden te reconstrueren. Ze herinnerde het zich vaag. Ze was vijfentwintig. Ze was op haar werk toen haar vader belde om te zeggen dat haar moeder hartproblemen had. Toen een tweede telefoontje: ze was weg. De officiële oorzaak was een zware hartaanval. Het ging allemaal zo snel. Ze herinnerde zich het radeloze gezicht van haar vader en Simone die op zijn schouder zat te snikken. Ze kende Dariusz toen nauwelijks. Hij was gewoon de nieuwe man op de logistieke afdeling. Niemand vermoedde iets.
Ze stond weer voor de deur van appartement nummer 24 en draaide de oude sleutel opnieuw in het slot. Ze stapte dezelfde muffe lucht in, dezelfde ijzige stilte – maar nu zag ze alles met andere ogen. Ze zocht niet naar bewijs. Ze zocht naar een boodschap.
Methodisch doorzocht ze elke centimeter van de kleine studio. Ze pakte elk boek van de plank en bladerde door elke pagina op zoek naar een aantekening of een onderstreepte zin. Niets. Ze controleerde elke zak van haar moeders jurken die in de kast hingen. Leeg.
Ze ging op de bank zitten en voelde de wanhoop weer opkomen. Misschien had ze het mis. Misschien was er niets anders mogelijk.
Haar blik viel op de oude jas van haar moeder, die aan een kapstok bij de deur hing. Simpel, grijs, onopvallend. Haar moeder had hem in de laatste maanden van haar leven gedragen. Nia liep ernaartoe, streek met haar hand over de ruwe wollen stof en stak haar handen in haar zakken. Leeg. Ze stond op het punt te vertrekken, maar iets hield haar tegen.
