« Ik geef niet op, » zei ze. « Niet vanwege jou. Omdat ze op mij rekent. »
« Ik hoop dat je blijft, » mompelde hij. « Voor haar. »
“Voor haar,” herhaalde Maya.
Maar in hem was iets ontgrendeld. Iets waarvan hij dacht dat het voorgoed begraven was. Hij vertrouwde zichzelf niet. Maar Lily wel. En voor nu was dat genoeg.
De volgende ochtend bewoog Maya Williams zich als een schaduw door het huis. De eettafel glansde, vlekkeloos gepoetst. Verse koffie geurde in de lucht.
Noch Nathaniel Blake, noch mevrouw Delaney sprak terwijl Maya zich omdraaide met een opgevouwen deken in haar armen.
‘Goedemorgen,’ zei ze kalm, met haar ogen recht vooruit gericht.
Mevrouw Delaney knikte stijfjes. Nathaniel keek op van zijn tablet, met strakke kaken en op elkaar geklemde lippen. Hij zei niets. Het maakte niet uit.
Maya was er niet voor vriendelijkheid. Ze voorspelde geen warmte. Ze was er voor de baby.
