Hij grinnikte:
“Zo’n… initiatief had ik niet van je verwacht.”
Deze woorden wakkerden een vuur in haar aan. Ze bereidden zich zorgvuldig voor: een zeegroene jurk, kaarsen, muziek. Het leek alsof alles op zijn plaats zou vallen.
De gasten verzamelden zich en de stemming werd steeds vrolijker. Maar toen Andrei Lvovich Lisa van de boekhouding vroeg om in haar plaats te dansen, verstijfde Veronika. Zijn hand rustte natuurlijk en stevig op Lisa’s rug – alsof het zo moest zijn.
De lucht werd zwaar en mijn keel werd dichtgeknepen.
In de keuken stikte ze in haar tranen, opende een blikje gecondenseerde melk en at het met een lepel op, zonder er ook maar iets van te proeven.
« Veronica, » zei de hoofdaccountant zachtjes, « je wist toch dat ze een affaire had? Iedereen weet het al lang. »
Een dag later kwam Gena terug van haar reis. Ze begroette hem met pasteitjes, gebraden vlees en een glimlach. Hij vertelde over zijn familie en zijn reis, en ze keek hem aan – eenvoudig, teder en oprecht.
Ook al draagt hij geen pak, gebruikt hij geen vreemde woorden en zijn zijn handen eelt, hij is haar man.
En geen enkele Andrei Lvovich kan zich qua genialiteit meten met deze eenvoud en warmte.
