– En ik ben blij, Alexander. Ik wens je gemoedsrust. Maar neem geen contact meer met me op.
Ik stond op. Ik voelde de zwaarte uit mijn borst verdwijnen. Ik heb de schaamte niet meer gedragen. Geen pijn. Ik was vrij.
Toen ik thuiskwam, las Thomas een boek op de bank. Toen hij me zag, legde hij het neer en kwam langs.
“Heb je de deur op slot gedaan?”
Ik knikte, glimlachend door mijn tranen heen.
“Altijd.”
Hij omhelsde me. En in de warmte van die knuffels besefte ik: sommige wonden mogen niet vergeten worden. Ze moeten begrepen worden. Zodat ze niet terugkomen.
En er was nog iets dat ik wist.
Ik was tenslotte thuis.
