Ik was stil. Zijn woorden deden me geen pijn meer. Ze deden geen pijn. Ze waren eenvoudig… afspiegeling.
“Het is te lang geleden, Alexander.
“Ik weet het.”Maar ik kon niet anders dan het proberen. Ik denk elke dag aan je. Ik mis je. De manier waarop je lacht, de manier waarop je koffie zet, de manier waarop je je haar repareert als je leest… Ik heb er elke dag spijt van.
Ik keek naar hem. Het was kapot. Maar niet voor mij. Voor je ego. Voor eenzaamheid.
“Wat wil je van mij?”
– Kans. Laten we het nog eens proberen. We kunnen praten, naar therapie gaan, wat dan ook… Ik zweer dat ik veranderd ben.
Ik haalde diep adem.
Alexander, je besloot te vertrekken. Vervang me. Laat me in stilte. Geen excuses. Je sloot de deur, ik huilde. Wekenlang. En jij? Je leefde in een ‘nieuw leven’.”
‘Ik weet het, Emma… Ik heb geen excuus.
