Alleen ter illustratie
« Voordat ik ga trouwen, » kondigde hij aan, « moet ik iets doen. Want ik zou hier vandaag niet zijn als er niet iemand was ingegrepen toen niemand anders dat deed. »
Gemompel klonk door de menigte. Mijn hart bonsde in mijn ribben toen Nathan doelbewust langs de eerste rij liep, langs Melissa’s verwarde ouders, recht op mij af.
Hij stond voor me, zijn ogen glinsterden van de tranen die hij niet had gelaten. Toen stak hij zijn hand uit.
« Je kijkt hier niet vanaf de achterkant naar, » zei hij. « Jij bent degene die me hebt opgevoed. Jij bent degene die is gebleven. » Hij slikte moeizaam en sprak toen de woorden die ik nooit had verwacht te horen.
“Laat me even naar het altaar lopen, mam.”
Mama.
Zeventien jaar, en hij had me nog nooit zo genoemd. Geen enkele keer.
Gesnik klonk door de zaal. Iemands camera flitste. Ik voelde me duizelig en trilde op mijn benen toen ik opstond om zijn uitgestoken hand te pakken.
“Nathan,” fluisterde ik, “weet je het zeker?”
Zijn greep om mijn hand werd steviger. « Ik ben nog nooit zo zeker van iets geweest. »
En zo liepen we samen door het gangpad. Elke stap voelde zowel gewoon als wonderbaarlijk. Deze jongen die ik had opgevoed. Deze man die ik had helpen worden.
Bij het altaar deed Nathan nog iets onverwachts. Hij trok een stoel van de eerste rij naar voren en zette die naast de zijne.
« Ga hier zitten, » zei hij vastberaden. « Waar je hoort. »
Ik zocht door mijn tranen heen naar Melissa’s reactie.
Ze had een neppe glimlach op haar gezicht, maar zei niets terwijl ik mijn rechtmatige plaats op de eerste rij innam.
Alleen ter illustratie
Na een ontroerende stilte schraapte de voorganger zijn keel en zei: « Nu iedereen die ertoe doet hier is… zullen we beginnen? »
