Jane knikte. « Ja. Laten we doorgaan. »
De ceremonie ging door, maar niemand lette op.
Jack haalde diep adem en stak zijn hand naar Jane uit.
« Jane, vanaf het moment dat ik je ontmoette, wist ik dat je de juiste persoon was. Je bent mijn beste vriendin, mijn soulmate, mijn alles. Ik beloof je lief te hebben, je te eren en in elke situatie aan je zijde te staan. Ik kan niet wachten om de eeuwigheid met je door te brengen. »
« Met deze jurk, » zei ze met een vastberaden stem, « begraaf ik al mijn hoop en verwachtingen voor dit huwelijk en voor ons – want ware liefde verraadt je niet slechts enkele dagen voor de bruiloft. »
« Mijn God – heeft Jack je verraden? »
Jacks gezicht verbleekte. « Jane – wacht – »
« Ik vertrouwde je. Ik hield van je. Ik was er klaar voor om mijn leven met je door te brengen. » Ze haalde diep adem, maar haar stem trilde niet. « En toen ontdekte ik de waarheid. »
« Liefde, ik zweer het – het is niet wat je denkt – »
« Alsjeblieft, » smeekte hij, zijn stem verstikt van emotie. « Jane, alsjeblieft, ik hou van je. Ik zweer het, ik hou van je! »
Jane keek hem aan. Onverstoorbaar. Onwrikbaar. Toen, zonder een woord te zeggen, tilde ze het boeket op en liet het uit haar vingers glijden.
Ze ademde langzaam uit, haar schouders gingen op en neer. « Ik ontdekte het drie dagen geleden, » zei ze, haar stem kalm maar vastberaden. « Ik zag de berichten. De telefoontjes ‘s avonds laat. De leugens. »
