Een andere theorie die wordt geopperd om de toename van voedselallergieën te verklaren, is de hygiënehypothese. Deze theorie stelt dat naarmate moderne samenlevingen hygiënischer en meer verstedelijkt worden, ons immuunsysteem niet meer wordt blootgesteld aan dezelfde verscheidenheid aan bacteriën, virussen en parasieten als onze voorouders. Als gevolg hiervan kan het immuunsysteem ‘hyperactief’ worden, wat leidt tot allergische reacties op anderszins onschadelijke stoffen, zoals eiwitten in voeding.
Een toenemend gebruik van antibiotica, ontsmette omgevingen en verminderde blootstelling aan natuurlijke microben kunnen bijdragen aan dit fenomeen. Sommige onderzoekers geloven dat veranderingen in het darmmicrobioom – de bacteriegemeenschap die een sleutelrol speelt bij het reguleren van de immuniteit – een belangrijke factor kunnen zijn bij de ontwikkeling van voedselallergieën. Bepaalde voedselverwerkingsmethoden, zoals het gebruik van antibiotica in de veehouderij of het toevoegen van kunstmatige ingrediënten aan bewerkte voedingsmiddelen, kunnen mogelijk de balans van bacteriën in de darmen verstoren, waardoor mensen vatbaarder worden voor allergieën.
De rol van pesticiden en chemicaliën bij voedselallergieën
Ook chemische resten van pesticiden en herbiciden, vooral in conventioneel geteelde producten, worden genoemd als mogelijke factoren die bijdragen aan voedselallergieën. Glyfosaat, het actieve bestanddeel van veel herbiciden, staat onder streng toezicht vanwege de mogelijke gezondheidseffecten. Uit sommige onderzoeken blijkt dat glyfosaat invloed kan hebben op de darmbacteriën, wat op zijn beurt van invloed kan zijn op de ontwikkeling van allergieën.
Door het toenemende gebruik van pesticiden en herbiciden worden we via ons voedsel en water steeds meer blootgesteld aan deze chemicaliën. Nu toezichthouders grenzen stellen aan residuen van bestrijdingsmiddelen in voedsel, groeit de bezorgdheid dat de cumulatieve blootstelling aan deze chemicaliën zou kunnen bijdragen aan de toenemende incidentie van voedselgerelateerde overgevoeligheden en allergieën.
Conclusie: Het eten of de manier waarop het veranderd is?
Worden we allergisch voor het voedsel zelf of voor wat ermee gedaan is? Het antwoord is complex en houdt waarschijnlijk verband met een combinatie van factoren. Hoewel sommige mensen een aangeboren allergie voor bepaalde eiwitten in voedsel kunnen hebben, kan de industrialisatie van de voedselproductie – door de introductie van ggo’s, pesticiden, kunstmatige toevoegingen en uitgebreide verwerking – het probleem verergeren.
De toename van voedselallergieën kan deels worden toegeschreven aan veranderingen in de manier waarop voedsel wordt verbouwd, verwerkt en geconsumeerd. Het is echter belangrijk om op te merken dat er geen definitieve wetenschappelijke consensus bestaat over een direct verband tussen GGO’s of voedselverwerkingsmethoden en voedselallergieën. Er is meer onderzoek nodig om het verband tussen moderne voedselproductietechnieken en de toename van voedselallergieën volledig te begrijpen.
Het is nu van groot belang dat consumenten op de hoogte blijven van de ingrediënten in hun voedsel en keuzes maken die passen bij hun gezondheidsbehoeften en -zorgen. Als we begrijpen wat er in ons voedsel zit en hoe het wordt geproduceerd, kunnen we ons beter verplaatsen in de steeds complexere wereld van modern voedsel en de mogelijke impact daarvan op onze gezondheid.
