Na verloop van tijd werd Emily’s gelach een constante melodie in huis, een melodie die zelfs Richards drukste dagen niet konden overstemmen. Ze leerde weer vertrouwen en leerde hem zo de ware betekenis van veerkracht en liefde. Hij besefte dat de rijkdom van het leven niet werd afgemeten aan getekende contracten of verdiende bonussen, maar aan de kleine handjes die naar hem reikten, de zachte stemmen die fluisterden en de ongebroken familieband.
Op een avond, terwijl de zon achter de skyline van Chicago verdween, zat Richard met Emily en Alex op de bank, de twee kinderen tegen hem aanleunend, met een deken over hun schouders gedrapeerd. Hij voelde een diep gevoel van vrede. De angst, de fouten, de gemiste signalen – alles had hiertoe geleid: een thuis vol warmte, gelach en de helende kracht van liefde.
En hij vergat nooit de les die alles had veranderd: dat de eerste stap naar verlossing soms begint met een enkel woord, geroepen met alle kracht en helderheid die men kan opbrengen:
« GENOEG! »
Richard Whitman was eindelijk thuisgekomen – niet zomaar in een huis, maar in een gezin, een leven en een waarheid die geen enkele hoeveelheid geld of succes ooit kon vervangen. En in dat thuis, zwoer hij, zou angst nooit meer de overhand krijgen.
