Er was geen enkel teken dat er iemand was geweest. Ik bleef als verstijfd staan en probeerde te begrijpen wat ik had gehoord.
De stem was zo duidelijk, zo onmiskenbaar de stem van mijn zoon.
Toen zag ik iets op zijn nachtkastje: een kleine ingelijste foto van hem en mij, genomen toen hij klein was. Het licht van de gang weerkaatste zachtjes op het glas.
En op dat moment begreep ik het.
Misschien had ik het niet over mijn zoon, maar over een herinnering. Een herinnering aan hoe snel de tijd verstrijkt en hoe kostbaar elk vluchtig moment werkelijk is.
Ik zat op de rand van zijn bed, met de foto in mijn hand, en fluisterde in de stille kamer: « Ik hou van je. Ik zal er altijd zijn. »
De volgende ochtend, toen mijn zoon terugkwam van zijn reis, knuffelde ik hem wat steviger en wat langer.
Ik vertelde hem niets over de stem, maar diep in mijn hart wist ik dat het een teken was: dat we elk gewoon moment moesten koesteren, want op een dag zullen die stemmen en herinneringen het enige zijn wat ons nog rest.
