De stem van 3 uur ‘s nachts: een onvergetelijke herinnering van een moeder om elk moment te koesteren
Mijn zoon was niet thuis. Hij was eerder die dag vertrokken om met zijn vrienden te gaan kamperen.
Mijn hart sloeg over. Langzaam ging ik rechtop zitten en fluisterde in mezelf: « Wie heeft er dan net tegen me gesproken? »
Ik voelde angst en verwarring, maar ik dwong mezelf om op te staan.
Stap voor stap liep ik terug naar zijn kamer.
De deur stond op een kier, precies zoals ik hem had achtergelaten. Toen ik hem openduwde, was de kamer leeg – perfect netjes, perfect stil. Zijn bed was opgemaakt, zijn spullen waren verdwenen.
Er was geen enkel teken dat er iemand was geweest. Ik bleef als verstijfd staan en probeerde te begrijpen wat ik had gehoord.
De stem was zo duidelijk, zo onmiskenbaar de stem van mijn zoon.
Toen zag ik iets op zijn nachtkastje: een kleine ingelijste foto van hem en mij, genomen toen hij klein was. Het licht van de gang weerkaatste zachtjes op het glas.
En op dat moment begreep ik het.
Misschien had ik het niet over mijn zoon, maar over een herinnering. Een herinnering aan hoe snel de tijd verstrijkt en hoe kostbaar elk vluchtig moment werkelijk is.
Ik zat op de rand van zijn bed, met de foto in mijn hand, en fluisterde in de stille kamer: « Ik hou van je. Ik zal er altijd zijn. »
De volgende ochtend, toen mijn zoon terugkwam van zijn reis, knuffelde ik hem wat steviger en wat langer.
Ik vertelde hem niets over de stem, maar diep in mijn hart wist ik dat het een teken was: dat we elk gewoon moment moesten koesteren, want op een dag zullen die stemmen en herinneringen het enige zijn wat ons nog rest.
