Maar schuldgevoel hield hem tegen om verder te gaan. Hij was bang dat ze zou zeggen: « Ik wil je niet zien. » Of erger nog, niets zou zeggen en de deur zou dichtdoen. Fernanda had het gevoel dat stilte haar schild was. Ze gebruikte het om niet te huilen, om niet te bellen, om niet aan te dringen, om zichzelf te beschermen tegen teleurstelling, maar dit schild isoleerde haar meer dan het haar beschermde. Zo verstreken twee weken, hun levens liepen parallel aan elkaar, zonder elkaar te raken. De stilte weerspiegelde wat geen van beiden wilde toegeven.
Een deel van hen was gebroken, en totdat ze het onder ogen zagen, zou het zo blijven. Het huis bleef stil, het appartement ook, en ze wisten allebei dat één enkele gewaagde stap de muur kon laten instorten, maar geen van beiden deed dat. De stilte werd het zwaarste personage in het verhaal. Alleen de tijd zou uitwijzen wie haar zou overwinnen. Fernanda bleef in haar appartement, opgesloten in een bubbel van stille routine. Haar moeder deed een dutje in haar bed. Het geluid van de ventilator was het enige geluid dat de stilte verbrak.
Ze zat aan tafel en bekeek de doktersrekeningen, maar haar gedachten waren ergens anders. Ze dacht aan Mauricio, haar zoon, en de leegte die hij achterliet. Ze bedacht hoe gemakkelijk alles aan diggelen was geslagen en hoe moeilijk het zou zijn om alles weer op te bouwen. Wat ze niet wist, was dat iemand haar van een afstandje gadesloeg. Het was een anoniem telefoontje dat haar onthulde dat er iets diepers schuilging achter de dood van Alejandra, Mauricio’s vrouw. Een simpele boodschap. Dit was geen toeval.
Ze onderzocht Renata. Eerst dacht ze dat het spam was, maar iets aan het beveiligde gesprek maakte haar bang. Ze stond op en deed iets wat haar bang maakte. Ze nam contact op met de advocaat die de zaak over het overlijden had behandeld, gewoon om discrete vragen te stellen. Ze wilde nog niets onthullen, maar genoeg om haar slaperige hoofd te schudden. Op een regenachtige middag, terwijl ze met haar moeder in de woonkamer televisie zat te kijken, belde ze de arts die de zaak behandelde. Ze legde uit dat er nog wat details gecontroleerd moesten worden.
De dokter luisterde naar haar, maakte zich zorgen en vertelde haar dat er een getuige was die nooit had gesproken, een verpleegster die Alejandra in haar laatste dagen had verzorgd. Diezelfde avond belde Fernanda kort. Ze wilde niet zeggen wie haar had gestuurd. Ze gaf alleen aan dat ze een anoniem interview en een privégesprek wilde. Een paar dagen later ontving ze een envelop met een telefoonnummer. Die stem, met een onzeker accent, riep een naam. Renata was die avond thuis. Ze zei dat de verpleegster haar vóór het incident ruzie met Alejandra had zien maken, dat haar woorden onaardig waren geweest en dat er bedreigingen waren geweest.
Fernanda voelde haar oren pijn doen. Ze had Alejandra’s dood altijd als een ongeluk gezien, een duel dat achter gesloten deuren werd uitgevochten uit respect. Ze had nooit indiscreet willen zijn, maar nu had ze een aanwijzing, een spoor dat klopte. Ze kon haar mond niet houden. Ze belde Sergio, Mauricio’s assistent, en liet de informatie discreet bij hem achter. Ze vroeg hem alleen om onderzoek te doen, als hij dat kon, zonder camera’s of verborgen camera’s, alleen juridische expertise, getuigen, documenten, zodat niemand zou zeggen dat zij het was, om de waarheid te beschermen zonder iets te onthullen.
De volgende dag arriveerde Mauricio in zijn studio. Hij kreeg een bericht. Een telefoontje van Sergio. Er klopte iets niet. Zijn gezicht werd bleek, gespannen en ongemakkelijk. Hij wist dat iets wat hij beloofd had te sluiten, weer openging. Ze zaten zwijgend bij elkaar, hun ogen gefixeerd op hun mobiele telefoon, elk de deur op een kier latend, gericht op iets dat pijn zou doen als het plotseling open zou vliegen. Ze wisten allebei dat wat er ging gebeuren alles kon veranderen, maar ze wisten ook dat hij het niet langer kon negeren. Die avond ging Fernanda naar bed en sloot haar ogen.
Hij luisterde naar de ademhaling van zijn moeder, de stilte die zwaarder leek, die verborgen waarheid die hem wakker maakte. Mauricio, nog steeds thuis, bekeek het familieportret van het gala. De jongen, wijzend naar de leegte achter de afbeelding, wist dat er een belangrijk geheim uit de diepten van de tijd opdook en dat als het onthuld werd, niemand meer dezelfde zou zijn. Het sloeg middernacht. Ze bleven allebei wakker, zonder iets te zeggen, onzeker wanneer ze het onderwerp zouden aansnijden. Maar wetende dat er geen weg terug was, omdat de gevaarlijkste waarheid soms degene is die iedereen het liefst vergeet, had Fernanda besloten aan niemand te onthullen wat ze over Renata had ontdekt.
Hij had gebeld, fragmenten verzameld, aantekeningen gemaakt in een oud notitieboekje. Hij wilde niemand zonder bewijs van streek maken, niemand pijn doen, gewoon om het te weten. Hij begreep dat deze zaak delicaat was en dat als die onthuld zou worden, dat meer zou kunnen breken dan zijn stilzwijgen: het zou een reputatie kunnen vernietigen, wonden weer openrijten, een duel dat beslecht leek, weer op gang brengen. Intussen kreeg Mauricio een telefoontje van Sergio. Een nerveuze stem vertelde hem dat hij iets onverwachts had gevonden: politiedossiers, proces-verbaal, ongepubliceerde getuigenissen. Dat er iets mis was met deze persoon die hij altijd als vanzelfsprekend had beschouwd.
Hij had bewijs van haar aanwezigheid die avond, op het feest waar Alejandra was gestorven, hetzelfde feest dat Mauricio bij hem thuis had gegeven, en die persoon was Renata. Mauricio voelde de rillingen. Hij begreep niet hoe iemand zo onzichtbaar daar kon zijn. Het beeld van zijn ex-vriendin, elegant en boos, hintte naar bedreigingen aan het adres van zijn vrouw. Alles begon in elkaar te vallen als de stukjes van een puzzel die hij had genegeerd totdat Fernanda vragen begon te stellen. Hij riep haar met een trillende hand toe. « Ik moet met je praten. »
Ze behandelde hem vanuit haar kleine huis, omringd door medische documenten en zijn slapende moeder. Ze luisterde zonder te onderbreken. Ik begreep iets van wat je me vertelde. Je vond meer dan alleen iets. Ik bekijk de opnames van het proces. Er zijn inconsistenties. Er zijn overlappende telefoontjes naar Renata die nacht. De verpleegster getuigde dat ze haar na 21.00 uur uit de kamer had zien ontsnappen, en er was één getuige die niet getuigde. Een extra fotograaf legde de gebeurtenis vast. Fernanda hield haar adem in. Dit zou alles veranderen.
Ja. En dat is nog niet alles. De verpleegster heeft nu een verklaring en wil getuigen. Er zijn audio-opnames, privé-opnames, die een ruzie met bedreigingen laten zien. Eerder werden die niet geaccepteerd omdat Renata een goede vriendin van de rechter was, maar nu is er een nieuwe getuige. Fernanda voelde alles instorten, niet alleen haar leven, maar alles wat ze dacht te weten over de familie Herrera, over Alejandra’s dood, over het einde van deze pijn, instorten. « En jij, wat ben jij van plan te doen? » vroeg ze zachtjes.
Ik wil dat alles goed gebeurt, geen makkelijk schandaal, zodat er gerechtigheid kan geschieden. Als u het ermee eens bent, wil ik alles samenvatten, maar ik wil uw goedkeuring voordat ik verder ga. Fernanda haalde diep adem. Ze voelde angst, verantwoordelijkheid, woede en iets onverwachts: hoop. Ja, wat er ook gebeurt, laat het gebeuren met werk, met bewijs, legaal. Ik wil niet dat dit op wraak lijkt. Maar ik geloof dat het moet gebeuren. Hij bedankte haar woordeloos. De opluchting was duidelijk in zijn ogen te zien.
