Ze had meer dan een mijl afgelegd voordat er blauwe en rode lichten in de spiegel oplichtten.
De halte
Twee agenten kwamen dichterbij en verwachtten een alledaags probleem – misschien een joyridende tiener. In plaats daarvan zagen ze een kind, met tranen in de ogen, één hand aan het stuur en de andere een bibberende puppy vastpakkend.
‘Mevrouw, stap uit de auto,’ zei iemand, waarna hij de deken zag verschuiven en een zacht, dun gejank hoorde.
« Hij is ziek, » flapte Emily eruit. « Alsjeblieft, ik ga naar de dierenarts. Hij ademt niet goed. »
De agenten wisselden een blik van plaats. Plannen veranderden.
Van citaat tot escort
Agent Daniel Reyes pakte Buddy voorzichtig op en voelde een zwakke maar constante hartslag. « We hebben hem, » zei hij tegen Emily. Tegen zijn partner: « Licht. Kliniek. Nu. »
Ze zetten Emily achterin de tweede unit – met haar veiligheidsgordel om en de radio krakend van de aanwijzingen – en vertrokken, terwijl sirenes de rijstrook vrijmaakten als een mes door stof. Agent Reyes, in de voorste auto met de pup op schoot, mompelde alsof woorden een klein hartje konden kalmeren.
« Het gaat goed, maatje. We zijn er bijna. »
De Dash Through the Doors
Het kliniekpersoneel zag de lichten en stond hen met een brancard op te wachten. Buddy ging rechtstreeks naar de behandelkamer – zuurstoflijn, temperatuurmeting, infuuskatheter, vakkundig ingebracht door geoefende handen. Emily stond net binnen de deuropening, elke spier smeekte.
Minuten voelden als uren. Toen kwam er een dierenarts naar buiten, met kalmte in haar stem. » Ernstige hittestress en uitdroging, net op tijd opgemerkt, » zei ze. « Hij reageert. »
Buddy hief zijn kop op. De staart bonkte één keer, aarzelend, en toen nog een keer. Emily huilde het soort tranen dat angst uit een lichaam spoelt.
Weer thuis, met dankbaarheid
Op het station bereikten agenten Emily’s ouders. Haar moeder arriveerde nog steeds in haar schort, haar vader in werkschoenen bestrooid met gipsplaat. Er volgden excuses en omhelzingen, en een moment waarop de kamer als één geheel ademde.
Agent Reyes knielde neer op Emily’s niveau. « Je hebt een gevaarlijke keuze gemaakt, » zei hij zachtjes, « maar je deed het om een leven te redden. Bel ons de volgende keer sneller – we helpen je veilig ter plaatse te komen. »
Hij draaide zich met een flauwe glimlach naar haar ouders om. « Als ze oud genoeg is, wil ik dat haar instructeur weet dat ze al een defensieve bestuurder is onder druk. »
Ze lachten allemaal; het geluid liet de laatste spanning van de dag verdwijnen.
