Omdat ik toch al aan het afdrijven was.
Tot mijn verbazing volgde Sophie Ryan en mij naar de auto.
Een ring in een ringdoosje | Bron: Midjourney
« Alsjeblieft, » zei ze. « Laat me een paar uur komen terwijl ze dit uitzoeken… als ze ruzie maken, kan het rumoerig worden. »
« Kom op, lieverd, » zei ik. « Ik heb nog een toetje voor me klaarstaan. »
Ze glimlachte droevig en stapte in de auto.
Toen we thuiskwamen, zaten we alle drie in stilte.
Een vrouw zittend op een bank | Bron: Midjourney
Het huis voelde zwaarder aan dan voorheen, alsof het gewicht van de waarheid zich in de muren had gevestigd en op ons drukte.
Ryan zat verloren en verward op de bank. Sophie zat naast hem. Ze zag eruit alsof ze in haar eigen wereldje verborgen zat.
Ze raakten elkaar niet aan. Ze keken elkaar niet eens aan.
« Ik neem wel een toetje mee, » zei ik. « Ik weet dat niemand trek heeft. Maar mijn moeder zei altijd dat ik iets zoets moest eten als ik overstuur was. Dat helpt om de zenuwen onder controle te houden. Dus, chocoladetaart en ijs? »
Een chocoladetaart op een toonbank | Bron: Midjourney
“Mam,” zuchtte Ryan terwijl hij naar mij keek.
Mijn zoon keek me een moment aan en knikte toen langzaam.
“Oké, dit is het dessert.”
Ik sneed de taart aan en stelde me voor dat ik mijn frustratie eruit kon gooien. Daarna verdeelde ik het ijs in kommen.
Toen ik terugkwam, zaten de kinderen nog steeds op dezelfde plek.
Een stuk taart en een kom ijs | Bron: Midjourney
Ik zat tegenover hen op de stoel en keek alleen maar toe.
De nacht was lang geweest. Te lang. En nu zaten we eindelijk gewoon te slapen. De woede was weggebrand, en liet alleen uitputting en de smeulende resten van wat was geweest achter.
Ryan haalde snel adem en verbrak daarmee de stilte.
« Ik neem aan dat je je afvraagt waarom ik je nooit een foto van hem heb laten zien. »
Een radeloze jongeman houdt zijn hoofd vast | Bron: Midjourney
Sophie antwoordde niet meteen. Ze hield haar ogen op de grond gericht en wachtte.
Ryan lachte droogjes en schudde zijn hoofd.
« Ik heb nooit een hechte band met hem gehad, » gaf hij toe. « Niet echt. Hij was er natuurlijk wel. Maar hij was altijd aan het werk, hij was altijd op reis, hij was altijd… ergens anders. Ik verwachtte al lang niet meer iets van hem. »
Hij hield even op en nam een stuk taart.
Eten op een salontafel | Bron: Midjourney
« Ik denk dat het daarom nooit bij me is opgekomen om je een foto te laten zien. Hij was gewoon… een naam, geen aanwezigheid. »
Sophie knikte langzaam, alsof ze het gevoel maar al te goed begreep.
Ik was ook nooit zeker van hem. Ik wist dat mijn moeder gelukkig was. Gelukkiger dan ze in lange tijd was geweest. Maar dat was niet genoeg voor mij. Omdat hij het niet was.
Ryan vroeg niet over wie ze het had. Hij wist het al.
« Mijn vader, » fluisterde Sophie, terwijl ze eindelijk opkeek. « Ik wilde gewoon dat hij thuiskwam. »
Een jonge vrouw zit op een bank | Bron: Midjourney
Er verscheen een zachtere uitdrukking op Ryans gezicht.
En plotseling zag ik ze. Niet als een stel verstrikt in een puinhoop die geen van beiden had veroorzaakt, maar als twee kinderen die waren achtergelaten.
Daarna sprak niemand meer.
Ze zaten daar, naast elkaar, en zeiden in stilte alles tegen elkaar.
En ik zat tegenover hen, keek toe, haalde adem… rouwend om wat we verloren hadden.
Een vrouw zittend op een bank | Bron: Midjourney
Wanneer Oakley’s beste vriendin Sophie haar de organisatie van een verlovingsfeest toevertrouwt, helpt ze haar graag – totdat het evenement ontaardt in verraad. Geconfronteerd met haar overspelige ex, wordt Oakley gedwongen om loyaliteit, liefde en haar eigenwaarde in twijfel te trekken.
