Die avond roerde Maya in het ijs in het glas.
« Ik denk dat ik in zijn hoofd ben gekropen, » zei ze.
Marcus grijnsde. « Prima. Wil je hier een einde aan maken? »
« Wat bedoel je? »
« Je kunt hem uitdagen, maak er nu een einde aan. Je hebt meer macht dan je denkt. »
Maya schudde haar hoofd. « Nee. Ik wil dat hij er zelf een einde aan maakt. »
Marcus knikte. « Slim. »
De waarheid in het kluisje
. Twee dagen later verzamelden studenten zich rond Liams kluisje. Screenshots, berichten, opmerkingen – alle wrede dingen die hij over klasgenoten en leraren had gezegd – waren op het metaal geplakt. De tijdstempels waren vers.
Liam duwde het kluisje open, zijn gezicht bleek. « Wat is dit? » Zijn handen trilden toen hij het wegtrok. Te laat. Iedereen had het gezien.
Maya leunde met gekruiste armen tegen het kluisje tegenover haar. Ze bleef stil. Ze keek toe hoe zijn koninkrijk instortte.
Hij draaide zich om, zijn ogen fonkelden. « Jij hebt het gedaan. »
“Echt?” vroeg ze kalm.
« Denk je dat je beter bent dan ik? »
« Nee. Ik denk dat iedereen nu ziet wie je werkelijk bent. »
Hij balde zijn vuisten. Even dacht Maya dat hij zou uithalen. Maar dat deed hij niet. Hij kon het niet. Het zou haar gelijk alleen maar bewijzen.
Hij liep weg en baande zich een weg door de menigte. Alleen.
Game Over
. Die middag wachtte Marcus bij de auto. Trots straalde in zijn ogen.
“Is het voorbij?” vroeg hij.
« Het is voorbij, » zei Maya.
« Je hebt niet eens een klap uitgedeeld. »
« Dat hoefde niet. »
Terwijl ze wegreden, vroeg Marcus: « Wat nu? »
Maya dacht aan alles: de spanning, het wachten, het geduld dat zijn vruchten had afgeworpen. Toen glimlachte ze. « Nu kan ik eindelijk genieten van de middelbare school. »
Marcus lachte. « Dat is mijn meisje. »
En terwijl de auto over de weg raasde, voelde Maya de druk van haar schouders vallen. Ze had gewonnen – niet door harder te schreeuwen, niet door zijn spel te spelen, maar door de waarheid te laten spreken. Liam Rhodes bouwde zijn macht op angst. En angst duurt nooit eeuwig.
