“Papa, help me! Emily ‘ s kleine Vuisten sloegen zwak tegen het getinte glas, haar gele jurk was al doorweekt van zweet. De zomerzon had de luxe auto in een oven veranderd. Haar adem kwam in verscheurde happen, haar lippen trillen terwijl ze huilde om iemand—iedereen—om haar te horen.
Slechts enkele minuten eerder was haar stiefmoeder, Vanessa, uit de auto gestapt, met haar hoge hakken over de marmeren oprit. Ze sloot de deuren met een onzorgvuldige beweging van de afstandsbediening en liep het herenhuis binnen zonder een achterwaartse blik. Voor een vreemde leek het misschien op vergeetachtigheid. Maar Emily wist de waarheid-Vanessa had haar op de achterbank gezien, haar gehuil gehoord en toch weggelopen.
Op de veranda droeg Maria, de dienstmeid, een mand met beddengoed. Eerst dacht ze dat het flauwe kloppen haar verbeelding was. Toen draaide ze zich om en bevroor. Emily ‘ s met tranen gestreepte gezicht werd tegen het hete raam gedrukt, haar handen sloegen wanhopig. “Emily! Maria schreeuwde en liet de mand vallen. Ze trok aan het handvat,maar de auto zat vast. Paniek klauwde op haar borst. “Blijf bij me, lieverd. Sluit je ogen niet!”
Ze bonsde op het raam, de huid scheurde toen ze het met haar vuisten probeerde te breken. “Mevrouw! De sleutels!”schreeuwde ze naar het huis. Geen antwoord. Alleen stilte. Maria ‘ s knokkels bloedden, maar het glas hield stand. Emily ‘ s snikken werden zwakker, haar lichaam viel tegen de stoel.
