Ik draaide me om naar Ryan, die zijn vuisten gebald had en over zijn hele lichaam trilde.
Ik werd meteen milder.
“Schatje,” fluisterde ik.
Zijn borstkas ging snel op en neer. Toen keek hij naar zijn vader, de man die hij het grootste deel van zijn leven had aanbeden.
En zijn stem, gebroken en rauw, sneed door de stilte.
Een boze jongeman | Bron: Midjourney
« Voor mij ben je dood. »
Ik draaide mij om naar Sophies moeder.
« Ik stel voor dat je hem eruit gooit, » zei ik eenvoudig. « Want vanaf nu? Hij is jouw probleem. »
Toen draaide ik mij weer naar Thomas om en ontmoette zijn paniekerige blik.
Een boze vrouw | Bron: Midjourney
« Ik ga een echtscheiding aanvragen. En je kunt maar beter de ring van mijn grootvader teruggeven. Ik dacht dat je bijzonder genoeg was om hem te gebruiken. Maar je bent gewoon een zielige man. Ik hoop dat dit kind vergevingsgezinder zal zijn, want je zoon is klaar met je. Net als ik. »
Hij deed zijn mond open, misschien om te smeken, misschien om te liegen. Ik lachte hem uit.
Omdat ik toch al aan het afdrijven was.
Tot mijn verbazing volgde Sophie Ryan en mij naar de auto.
Een ring in een ringdoosje | Bron: Midjourney
« Alsjeblieft, » zei ze. « Laat me een paar uur komen terwijl ze dit uitzoeken… als ze ruzie maken, kan het rumoerig worden. »
« Kom op, lieverd, » zei ik. « Ik heb nog een toetje voor me klaarstaan. »
Ze glimlachte droevig en stapte in de auto.
Toen we thuiskwamen, zaten we alle drie in stilte.
Een vrouw zittend op een bank | Bron: Midjourney
Het huis voelde zwaarder aan dan voorheen, alsof het gewicht van de waarheid zich in de muren had gevestigd en op ons drukte.
Ryan zat verloren en verward op de bank. Sophie zat naast hem. Ze zag eruit alsof ze in haar eigen wereldje verborgen zat.
Ze raakten elkaar niet aan. Ze keken elkaar niet eens aan.
« Ik neem wel een toetje mee, » zei ik. « Ik weet dat niemand trek heeft. Maar mijn moeder zei altijd dat ik iets zoets moest eten als ik overstuur was. Dat helpt om de zenuwen onder controle te houden. Dus, chocoladetaart en ijs? »
Een chocoladetaart op een toonbank | Bron: Midjourney
“Mam,” zuchtte Ryan terwijl hij naar mij keek.
Mijn zoon keek me een moment aan en knikte toen langzaam.
“Oké, dit is het dessert.”
Ik sneed de taart aan en stelde me voor dat ik mijn frustratie eruit kon gooien. Daarna verdeelde ik het ijs in kommen.
Toen ik terugkwam, zaten de kinderen nog steeds op dezelfde plek.
Een stuk taart en een kom ijs | Bron: Midjourney
Ik zat tegenover hen op de stoel en keek alleen maar toe.
De nacht was lang geweest. Te lang. En nu zaten we eindelijk gewoon te slapen. De woede was weggebrand, en liet alleen uitputting en de smeulende resten van wat was geweest achter.
Ryan haalde snel adem en verbrak daarmee de stilte.
« Ik neem aan dat je je afvraagt waarom ik je nooit een foto van hem heb laten zien. »
Een radeloze jongeman houdt zijn hoofd vast | Bron: Midjourney
Sophie antwoordde niet meteen. Ze hield haar ogen op de grond gericht en wachtte.
Ryan lachte droogjes en schudde zijn hoofd.
« Ik heb nooit een hechte band met hem gehad, » gaf hij toe. « Niet echt. Hij was er natuurlijk wel. Maar hij was altijd aan het werk, hij was altijd op reis, hij was altijd… ergens anders. Ik verwachtte al lang niet meer iets van hem. »
Hij hield even op en nam een stuk taart.
Eten op een salontafel | Bron: Midjourney
« Ik denk dat het daarom nooit bij me is opgekomen om je een foto te laten zien. Hij was gewoon… een naam, geen aanwezigheid. »
Sophie knikte langzaam, alsof ze het gevoel maar al te goed begreep.
Ik was ook nooit zeker van hem. Ik wist dat mijn moeder gelukkig was. Gelukkiger dan ze in lange tijd was geweest. Maar dat was niet genoeg voor mij. Omdat hij het niet was.
Ryan vroeg niet over wie ze het had. Hij wist het al.
