Ik draaide me om naar Ryan, die zijn vuisten had gebald en over zijn hele lichaam trilde.
Ik werd meteen milder.
“Schatje,” fluisterde ik.
Zijn borstkas ging snel op en neer. Toen keek hij naar zijn vader, de man die hij bijna zijn hele leven had aanbeden.
En zijn stem, gebroken en schor, sneed door de stilte.
Een boze jongeman | Bron: Midjourney
« Je stierf voor mij. »
Ik draaide mij om naar Sophies moeder.
« Ik stel voor dat je hem eruit gooit, » zei ik eenvoudig. « Want vanaf nu? Hij is jouw probleem. »
Toen draaide ik mij weer naar Thomas om en ontmoette zijn paniekerige blik.
Een boze vrouw | Bron: Midjourney
« Ik vraag een scheiding aan. En je kunt me maar beter de ring van mijn grootvader teruggeven. Ik dacht dat je bijzonder genoeg was om hem te gebruiken. Maar je bent gewoon een zielig mens. Ik hoop dat deze jongen wat milder zal zijn, want je zoon is over je heen. Net als ik. »
Hij deed zijn mond open, misschien om te smeken, misschien om te liegen. Ik lachte hem uit.
Omdat ik toch al aan het afdwalen was.
Tot mijn verbazing volgde Sophie Ryan en mij naar de auto.
Een ring in een ringendoosje | Bron: Midjourney
« Alsjeblieft, » zei ze. « Laat me een paar uur komen terwijl ze dit uitzoeken… Als ze ruzie maken, kan het een puinhoop worden. »
« Kom op, schat, » zei ik. « Ik heb het dessert voor mezelf klaargemaakt. »
Ze glimlachte droevig en stapte in de auto.
Toen we thuiskwamen, zaten we alle drie in stilte.
Een vrouw zit op een bankje | Bron: Midjourney
Het huis voelde zwaarder aan dan voorheen, alsof het gewicht van de waarheid zich in de muren had gevestigd en op ons drukte.
Ryan zat verloren en verward op de bank. Sophie zat naast hem. Ze zag eruit alsof ze verdwaald was in haar eigen kleine wereldje.
Ze raakten elkaar niet aan. Ze keken elkaar niet eens aan.
« Ik neem wel een toetje mee, » zei ik. « Ik weet dat niemand honger heeft. Maar mijn moeder zei altijd dat ik iets zoets moest eten als ik verdrietig was. Dat kalmeert me. Dus, chocoladetaart en ijs? »
Een chocoladetaart op een toonbank | Bron: Midjourney
“Mam,” zuchtte Ryan terwijl hij naar mij keek.
Mijn zoon keek mij een moment aan en knikte toen langzaam.
“Oké, dat is het dessert.”
Ik sneed de taart aan en stelde me voor dat ik mijn frustratie uitte. Daarna verdeelde ik het ijs in kommen.
Toen ik terugkwam, zaten de kinderen nog steeds op dezelfde plek.
Een stuk taart en een kom ijs | Bron: Midjourney
Ik zat op de stoel tegenover hen en keek alleen maar toe.
De nacht was lang geweest. Te lang. En nu sliepen we eindelijk. De woede was verdwenen en liet alleen uitputting en de smeulende resten van het verleden achter.
Ryan haalde snel adem en verbrak daarmee de stilte.
« Ik neem aan dat je je afvraagt waarom ik je nooit een foto van hem heb laten zien. »
Een wanhopige jongeman houdt zijn hoofd vast | Bron: Midjourney
Sophie antwoordde niet meteen. Ze hield haar ogen op de grond gericht en wachtte.
Ryan lachte droogjes en schudde zijn hoofd.
« Ik heb nooit een hechte band met hem gehad, » gaf hij toe. « Niet echt. Natuurlijk was hij er. Maar hij was altijd aan het werk, hij was altijd op reis, hij was altijd… ergens anders. Ik verwachtte al lang niets meer van hem. »
Hij hield even stil en nam een stuk taart.
Eten aan de salontafel | Bron: Midjourney
Ik denk dat ik daarom nooit heb bedacht om je een foto te laten zien. Hij was gewoon… een naam, geen aanwezigheid.
Sophie knikte langzaam, alsof ze het gevoel maar al te goed begreep.
Ik was ook nooit zeker van hem. Ik wist dat mijn moeder gelukkig was. Gelukkiger dan ze in lange tijd was geweest. Maar dat was niet genoeg voor mij. Want hij was het niet.
Ryan vroeg niet over wie ze het had. Hij wist het al.
