Collega’s beschreven haar als stil maar daadkrachtig, een leider die meer luisterde dan sprak. « Ze verheft haar stem niet », zei een manager, « want als ze spreekt, luistert iedereen. »
Maanden na de overname stuurde Edward Serena een handgeschreven brief. Het was een verontschuldiging – nederig, oprecht en vol spijt. Ze antwoordde nooit. Maar ze deed iets onverwachts. Nadat ze hoorde dat zijn overleden vader ooit een liefdadigheidsinstelling voor kansarme leerlingen had geleid, doneerde ze twee miljoen dollar om de stichting te restaureren en hernoemde de stichting tot de Carrow Foundation for Equal Opportunity.
Toen haar naar de donatie werd gevraagd, zei ze alleen: « Sommige lessen zijn pijnlijk, maar groei verdient altijd een kans. »
Jaren later werd Serena’s verhaal een casestudy aan de London School of Economics. Studenten analyseerden hoe haar empathie en intelligentie een imperium gebouwd op ijdelheid ontmantelden en het met visie herbouwden.
Tijdens de laatste lezing van die cursus verscheen haar citaat in vette letters op het scherm:
« Macht betekent niets zonder respect. En respect begint met het zien van mensen om wie ze zijn, niet om wat ze dragen. »
