Wat is er met de vele lichamen gebeurd?
De waarheid lijkt te liggen in het feit dat het wrak van de Titanic diep in de oceaan ligt, veel dieper dan de meeste mensen zich realiseren. Op dieptes van meer dan 12.000 voet schommelt de watertemperatuur net boven het vriespunt en is de druk immens.
In de loop van de tijd hebben deze omstandigheden ertoe geleid dat de lichamen zijn opgegeten door bacteriën en zeedieren. De enige overblijfselen die lijken te overleven zijn items zoals schoenen en laarzen, aangezien deze materialen niet eetbaar zijn voor het zeeleven.
De rol van zeewater bij het verdwijnen van botten
Maar het ontbreken van skeletten geldt niet alleen voor zeedieren.
Robert Ballard, de diepzee-ontdekker die als eerste het wrak van de Titanic ontdekte, legt uit dat het zeewater op deze diepten daadwerkelijk de mogelijkheid heeft om botten op te lossen. Het water is onderverzadigd met calciumcarbonaat, een belangrijk bestanddeel van botten. Terwijl het zachte weefsel wordt verbruikt, lossen de botten zelf langzaam op, zonder dat er een spoor achterblijft.
Ballard merkte zelfs een groot contrast op met de Zwarte Zee, waar geen wezens bestaan die lichamen kunnen opeten en waar de botten in gemummificeerde staat bewaard blijven, omdat er geen zeeleven is dat ze kan verteren.
“Het probleem waarmee je te maken krijgt is dat je op een diepte van minder dan 3.000 voet [914 meter] onder de zogenoemde calciumcarbonaatcompensatiediepte komt,” vertelde diepzeeonderzoeker Robert Ballard aan NPR .
« En het water in de diepe zee is onderverzadigd met calciumcarbonaat, wat grotendeels is, weet je, waar botten van gemaakt zijn. Bijvoorbeeld, op de Titanic en op de Bismarck, die schepen liggen onder de calciumcarbonaat compensatiediepte, dus zodra de beesten hun vlees eten en de botten blootleggen, lossen de botten op. »
