Alles was van mij. Elk detail droeg de stempel van Elysian Events – mijn bedrijf. Margaret vertrouwde mij onbedoeld de organisatie van de bruiloft van haar dochter toe, zonder te beseffen dat ik de « CE » achter Elysian was.
Een ijzige kalmte daalde over me neer. Dit was geen woede. Dit was zakendoen. En Margaret had zojuist de afspraak verbroken. Ik haalde mijn telefoon onder het tafelkleed vandaan en typte snel een berichtje.
Een uur later betrad Margaret het podium, badend in de schijnwerpers. Ze verwelkomde de gasten met een toespraak vol weelde en superioriteit, gaf een lezing over ‘normen’ en hief vervolgens haar glas.
“En een oprechte dank aan Elysian Events, wiens ongeëvenaarde reputatie deze magische nacht mogelijk maakte!”
Applaus. Glimlachen. Toasts. En Margaret, in haar arrogantie, had geen idee dat ze zojuist haar eigen ondergang had bezegeld. Verborgen in het contract, dat ze niet had gelezen, stond artikel 12b, mijn persoonlijke clausule: elke belediging of vernedering jegens een vertegenwoordiger van Elysian was reden voor ontslag op staande voet. Door mij aan tafel 28 te laten zitten, beledigde ik niet alleen mijn arme tante, maar vernederde ik ook de eigenaar van het bedrijf.
Ik stuurde een signaal.
« Marcus. Protocol Nul. Met onmiddellijke ingang. »
In het hele complex schakelde mijn team over. De chef zette de kookpitten uit. Barmannen kurkten flessen. Obers verspreidden zich. Het feest begon te vertragen. Lege glazen bleven leeg. Het gefluister werd onrustig.
Toen betrad chef Dubois het podium. Haar aanwezigheid alleen al maakte de hele zaal stil.
« Namens Elysian Events, » zei ze kalm, « moeten wij u helaas mededelen dat uw diensten per direct zijn beëindigd vanwege een wezenlijke contractbreuk. Dank u wel en welterusten. »
Verrassing. Verontwaardiging. En toen chaos.
Margaret rende naar voren, haar gezicht werd blauw. « Dit is absurd! Ik heb er een fortuin voor betaald! »
Dubois bleef onbewogen. « Je toonde geen enkel respect voor een vertegenwoordiger van het bedrijf. »
“Welke vertegenwoordiger?!” gilde Margaret.
Dubois kantelde haar hoofd en haar blik dwaalde door de glimmende kamer naar een vergeten hoek. Naar mij. Tafel 28.
Een voor een draaiden de hoofden zich om. Bankiers, chirurgen, beroemdheden. Michael. Zijn verloofde. En ze zagen me rustig water drinken, hun blik met stil staal ontmoetend.
Herkenning flitste over hun gezichten. Margaret geeuwde als een vis, haar stem brak over in een schreeuw. « Je hebt de bruiloft van mijn dochter verpest! »
