En Rosa? Adrien zag haar niet meer als een schaduw. Hij zag haar kracht, haar stille toewijding, het hart dat was verbrijzeld maar toch een manier vond om liefde te geven. Ze had niet alleen voor zijn kinderen gezorgd-ze had hen gered, en hem ook.
Op een avond, toen Adrien in de deuropening stond te kijken hoe Rosa en de kinderen speelden onder de zachte gloed van de kroonluchter, besefte hij iets diepzinnigs. Die eenvoudige beslissing om vroeg thuis te komen — een keuze gemaakt op instinct — had zijn leven voor altijd veranderd.
Niet de contracten, niet de miljoenen, niet het rijk. Het belangrijkste was hier: lachen, liefde en de fragiele, mooie banden van familie.
