Op een late middag zei Adriens instinct hem vroeg het kantoor te verlaten — iets wat hij zelden deed. Zijn vergaderingen konden wachten; een vreemde Trek leidde hem terug naar het uitgestrekte herenhuis met glazen muren op de heuvel.
Toen hij naar binnen stapte, verwachtte hij stilte, de gebruikelijke stilte van een leeg paleis. Maar in plaats daarvan weerklonk het gelach door de grote zalen. Licht. Vreugde. Een geluid dat hij al veel te lang niet in zijn huis had gehoord.
Adrien volgde de stemmen en bereikte de deur van de eetkamer. Wat hij zag hield hem koud.
Rosa stond aan tafel, met een schort vol meel, glimlachend terwijl Ethan en Lily een zelfgemaakte chocoladetaart versierden. Hun kleine handen waren plakkerig van glazuur, hun gezichten besmeurd met room. De kinderen giechelden oncontroleerbaar terwijl Rosa zachtjes een vlek van Lily ‘s wang veegde, en vervolgens Ethan’ s haar schudde.
Het was geen dienstmeisje dat de kinderen van haar werkgevers bediende. Het was iets heel anders. Rosa zag eruit als een moeder. En zijn kinderen leken erbij te horen.
Adrien ‘ s Borst gespannen. Hij drukte een hand over zijn mond,ogen steken. Niet vanwege de taart, niet vanwege de rotzooi, maar vanwege de liefde — puur, stralend en levend — die de kamer vult.
