De daaropvolgende weken verliepen anders. Richard begon vaker thuis te werken. Bestuursvergaderingen werden verplaatst. Telefoontjes ‘s avonds laat werden genegeerd ten gunste van bedtijdroutines. Ethan begon langzaam maar zeker weer te glimlachen. Hij wachtte niet langer met zware ogen bij het raam; in plaats daarvan kroop hij naast zijn vader voor verhalen en viel hij in slaap met een vredig gezicht.
Naomi bleef in huis, niet alleen als dienstmeisje, maar ook als een vaste waarde in Ethans leven. Richard respecteerde haar eerlijkheid en vertrouwde meer op haar advies dan hij wilde toegeven. Op een avond, terwijl ze na het eten de tafel afruimden, zei hij zachtjes: « Je hebt me iets laten zien wat ik vergeten was, Naomi. Succes is niet alleen geld. Het zijn momenten zoals deze. »
Miljonair keert geschokt terug naar huis en ziet zijn nieuwe zwarte meid en enige zoon huilend in de keuken
Naomi knikte. « Kinderen hebben geen perfectie nodig, meneer Hale. Ze hebben aanwezigheid nodig. »
Richard keek naar Ethan, die in de woonkamer met blokken zat te lachen, en voelde iets loskomen in zijn borst. Hij had imperiums opgebouwd, miljardencontracten getekend en was door de media bejubeld – maar niets vergeleken met het gelach van zijn zoon dat het huis vulde.
Maanden later werd Richard uitgenodigd om te spreken op een zakenconferentie. In plaats van op te scheppen over winsten en overnames, verraste hij het publiek.
« Vroeger dacht ik dat rijkdom vrijheid betekende, » zei hij. « Maar ik heb geleerd dat rijkdom niets betekent als je de mensen verliest van wie je houdt. Het grootste rendement op je investering is tijd – tijd met je kinderen, tijd met je familie. »
Het applaus was beleefd, maar Richard trok zich er niets van aan. Zijn ogen waren al gericht op Ethan, die op de eerste rij zat en trots grijnsde.
En op dat moment besefte Richard Hale het: het fortuin waar hij zijn hele leven naar had gejaagd, lag thuis op hem te wachten, in de armen van zijn zoon.
