Op een dag, in de tuin, voelde ze zich duizelig. Ze zakte tot op haar knieën in de modder en ademde zwaar. Haar schoonmoeder kwam de tuin in, keek op haar neer en zei droogjes:
« Je bent zwanger, niet ziek. » Er is geen tijd om te zitten; de aardappelen willen zichzelf niet rooien.
De vrouw probeerde op te staan, maar haar kracht begaf het. En toen gebeurde het.
Een voorbijganger zag de zwangere vrouw met haar gezicht naar beneden vallen. Ze schreeuwde en riep om hulp. De buren kwamen aanrennen, tilden haar op en droegen haar naar de auto. In het ziekenhuis gaven de artsen het angstaanjagende nieuws: nog even en het kind was te laat om te redden.
Vanaf dat moment meden de dorpelingen het huis van de schoonmoeder. De buren konden haar niet vergeven dat ze de zwangere vrouw in deze benarde situatie had gebracht. En de man, die van zee terugkwam, trof zijn vrouw aan in de ziekenhuiskamer, haar ogen niet langer gevuld met liefde.
