Je telefoon ging kapot voordat je vertrok, weet je nog? Je nam mijn oude telefoon mee om een taxi te bellen. Je logde in met je ID en kon niet weg, » Marina zette haar glas op tafel. « Al je berichten kwamen bij mij terecht. Stuk voor stuk, Andrei. »
Andrei voelde het bloed uit zijn gezicht wegtrekken. Al die gesprekken met Vika, de toekomstplannen, de beloftes van een scheiding…
Ter illustratie
: Marina, ik weet niet wat ik moet zeggen.
« Zeg niets, » zei Marina, terwijl ze dichterbij kwam. « Beantwoord gewoon één vraag. Hou je van haar? »
Andrei opende en sloot zijn mond. Hij geloofde dat hij van haar hield. De hele week was hij ervan overtuigd geweest dat hij van haar hield. Maar vandaag, hier staand, kijkend naar zijn vrouw en hun gerenoveerde appartement, wetend van de baby…
« Ik weet het niet, » antwoordde hij eerlijk. « Ik ben in de war. »
Marina knikte alsof ze dat antwoord had verwacht.
« Oké. Dus, dit is wat we gaan doen. » Ze nam het onaangeroerde glas van hem aan en zette het naast het hare. « Ik geef je een week. Pak je spullen en verblijf bij vrienden, je ouders of in een hotel – waar je maar wilt. Denk aan alles. Aan ons, aan de baby en hoe je je voelt. Kom over een week terug en vertel me wat je besloten hebt. »
« Wat als ik besluit te vertrekken? » vroeg Andrei zachtjes.
Marina sloot even haar ogen en hij zag hoeveel moeite het haar kostte om kalm te blijven.
« Dan ga je weg. Ik zal je niet tegenhouden. Maar ik wil dat je absoluut zeker bent van je keuze. »
Andrei keek zijn vrouw aan alsof ze voor het eerst in jaren weer eens was. Haar kracht, waardigheid en tederheid hadden hem ooit betoverd, maar sindsdien waren ze een gewoonte geworden en onopvallend.
« Ik verdien jou niet, » fluisterde hij.
