Andrey was nooit een fantastische leugenaar. Terwijl hij zijn bagage inpakte in de slaapkamer, probeerde hij Marina, de vrouw met wie hij bijna tien jaar samenwoonde, uit de ogen te kijken.
Dus, een conferentie. « Een hele week, » antwoordde Marina, leunend tegen de deurpost. « En zeker in Sotsji, als iedereen op vakantie is. »
« Nou ja, » mompelde Andrey, terwijl hij zijn strandbroek onder een stapel shirts stopte. « De firma draagt alle kosten. » « Het zou vreemd zijn om te weigeren. »
– Komt je collega Vika ook? Marina’s stem bevatte geen vragende stem, slechts een afgezaagde constatering.
Andrey aarzelde een moment voordat hij verder ging met zich klaarmaken, alsof er niets gebeurd was.
– Ja. Zij is verantwoordelijk voor de presentatie. Werk is werk.
