Maar ondanks de pijn aarzelde ze niet. Ze strekte haar armen uit, opende haar huis en bovenal bood ze onvoorwaardelijk haar hart aan.
Van grootmoeder tot moederfiguur
Een kind dat door de afwezigheid van een ouder in de problemen zit, onder je hoede nemen is nooit gemakkelijk. Jacqueline was zich daar terdege van bewust. Zelfs voordat ze Léa verwelkomde voor de feestdagen, had ze haar gewaarschuwd: « Sophie moet begrijpen dat Léa tijd nodig heeft om het verlies van haar moeder te verwerken. »
Maar Michel, verzonken in zijn nieuwe leven, negeerde haar woorden. « Mijn prioriteit is Sophie, » verklaarde hij, een huiveringwekkende zin die een einde maakte aan tien jaar stilte.
Tien jaar waarin Jacqueline veel meer werd dan een zorgzame oma. Ze was zijn rots in de branding, zijn gids, zijn vertrouweling. Samen bouwden ze aan een leven vol zachtheid, het overwinnen van uitdagingen en een moeizaam verworven onafhankelijkheid.
De onverwachte terugkeer van een afwezige vader
Op een ochtend, zonder waarschuwing, verscheen Michel weer. Geen bericht, geen telefoontje. Alleen hij, voor het inmiddels lege gezinshuis. Een buurvrouw bracht het nieuws: Léa had een eigen gezin gesticht, Jacqueline woonde nu bij haar, en beiden leken gelukkig.
Gedreven door nieuwsgierigheid, getint met spijt, spoorde Michel hen uiteindelijk op. Toen hij aanklopte, werd hij met afstandelijke beleefdheid begroet. De woonkamer was warm, maar de sfeer bleef koud.
Een emotioneel geladen confrontatie
Léa schreeuwde niet. Ze huilde niet. Ze keek hem alleen maar aan en herinnerde hem aan de dag dat hij ervoor had gekozen te vertrekken. Zonder woede of bitterheid, gewoon met koele helderheid. Ze gaf hem de sleutels van het oude huis en een bescheiden geldbedrag.
