Vera Ivanovna legde de telefoon op het nachtkastje en staarde een hele tijd naar het plafond.
Toen, alsof ze moed verzamelde, pakte ze de telefoon weer en draaide het nummer van haar zoon. Het rinkelen bleef langzaam aanhouden, alsof het aangaf dat Maksim aarzelde om op te nemen. Eindelijk hoorde ze een geïrriteerde stem: « Ja, moeder, wat heb je nodig? » « Maksymushka, zoon, ik vroeg me af of je vandaag langs wilt komen? » Er klonk hoop in Vera Ivanovna’s stem, hoewel die gesmoord was door zwakte.
Een diepe zucht klonk aan de andere kant van de lijn. « Mam, ik heb het je al verteld. Ik heb nog zoveel te doen. »
Het bedrijf zit bomvol werk, ik moet werken vanwege mezelf, vanwege jou. « En je doet dit nog steeds? » Hij zweeg abrupt, maar het was duidelijk dat het gesprek niet spannend was. « Jongen, kun je niet even tijd vrijmaken? We hebben elkaar al tijden niet gezien. »
« Ik wil graag met je praten, je om advies vragen. Mam, » Maksims stem werd nog koeler. « Je weet dat mijn leven nu volledig om werk draait. »
« Waarom heb je dit advies nodig? Karl – of, ik bedoel, Ivan Pavlovich – regeert nog steeds alles op dezelfde manier. Waarom zou ik me ermee bemoeien? » Vera Ivanovna zweeg even en probeerde de juiste woorden te vinden. Ze had het gevoel dat haar innerlijke twijfels, vermoeidheid en angst via de telefoon werden overgebracht.
« Ivan Pavlovich, dat is één ding. Maar jij bent mijn zoon. Dit is jouw thuis, jouw familie. »
Ze sprak zachtjes, alsof ze bang was hem weg te jagen. « Mam, ik ben ook niet van ijzer, » onderbrak hij haar. « En Natasha wil trouwens ook niet helpen. »
« Het is allemaal mijn schuld. Denk je dat ik tijd heb om naar je toe te komen? » De woorden troffen haar hart. Vera Ivanovna’s droge lippen begonnen te schilferen.
« Je hebt haar al een tijdje niet gezien, Maxim. Je zus doet haar best. Ze heeft haar eigen zorgen. »
Maksym lachte in de telefoon. « Bezorgd? » « Ja, ze maakt zich altijd zorgen. Soms haar man, soms haar kinderen. »
« Maar er is echt geen hulp. Dat is niet helemaal waar, » antwoordde Vera zachtjes, voelend dat het gesprek haar alleen maar energie kostte. « Je verwacht gewoon te veel van haar. »
« Ze is een moeder, ze heeft haar verantwoordelijkheden. » « Mam! » riep Maksym. « Dus je legt alles op mijn schouders? » « Mam, eerlijk gezegd heb ik nu geen tijd om over je familiezaken te praten. »
« Oké, misschien later. » « Maximushka, » begon Vera, maar de telefoon ging. Ze hing op en drukte haar hand tegen haar borst, alsof ze haar pijnlijk gekwelde hart probeerde te kalmeren.
Vera keek de kamer rond, ingericht met dure maar verkleurde meubels, en voelde een golf van eenzaamheid over zich heen spoelen. Ze stond langzaam op van haar stoel en liep naar het raam. Een licht poederige, vroege winterzonsondergang glinsterde achter het glas.
Het licht voelde als sneeuw en weerspiegelde haar innerlijke toestand. Vera Ivanovna dacht na over hoe haar leven was veranderd. Ooit waren ze een gezin, maar nu waren er barrières tussen hen ontstaan.
Ze voelde zich nutteloos, als een oude vrouw die zich in een hoekje verstopte. Ze zuchtte, leunde achterover in haar stoel en sloot haar ogen alsof ze die dag wilde vergeten. Maar diep vanbinnen wist ze dat dit gesprek haar nog lang zou achtervolgen.
De volgende dag besloot Vera Ivanovna haar zoon opnieuw te bellen. Ze maakte zich zorgen over haar gezondheid; haar zwakte werd ondraaglijk en elke ademhaling was een pijnlijke inspanning. Maar nog zorgwekkender was de gedachte dat de kinderen nooit zouden komen als ze hun niet duidelijk maakte hoe ernstig de situatie was.
De telefoon rinkelde wat een eeuwigheid leek te duren, totdat Maksym eindelijk opnam. Zijn stem was, zoals altijd, droog en zakelijk. « Mam, wat is er? Ik ga naar je toe, ik kan niet lang praten. »
Vera verzamelde al haar krachten en probeerde kalm te praten. « Maksymushka, ik moet zeggen dat ik me echt slecht voel. De dokters hebben je al lang geleden gewaarschuwd, maar ik wilde je niet ongerust maken… »
