Ze fronste lichtjes. « Maxim, Natasha, wat doen jullie hier? » vroeg ze, terwijl ze probeerde kalm te blijven, ook al voelde ze een naar gevoel in zich opkomen. Maksym gooide de aktetas op het nachtkastje en ging op een stoel zitten, met haar benen over elkaar.
« Mam, laten we er niet omheen draaien. We zijn hier om een belangrijke kwestie op te lossen. » Hij wees naar de aktetas.
« Hier is het testament. Teken het maar en het is geregeld. » « Een testament? » Vera fronste nog verder.
« Waarom nu? Ik word geopereerd en de dokter zegt dat er een kans is. » « Mam, » onderbrak Natalia, nog steeds starend naar haar telefoon, « je zei zelf dat je je niet goed voelde. Dus laten we realistisch zijn. »
Hoe eerder alles voorbij is, hoe beter voor iedereen. Vera keek langzaam van haar dochter naar haar zoon. Bitterheid en teleurstelling grepen haar hart.
« Realistisch? Heb je me al afgeschreven? » zei ze zachtjes, maar haar stem trilde. Maksym haalde zijn schouders op. « Mam, je weet toch hoe dit allemaal werkt? »
Voor de zekerheid, » hij pauzeerde, alsof hij zijn woorden zorgvuldig koos, « wil ik niet dat we zes maanden moeten wachten tot alles duidelijk is. Het zijn maar documenten, niets persoonlijks. »
Vera staarde hem een tijdje aan en probeerde te verwerken wat ze had gehoord. Haar vingers trilden, maar ze probeerde kalm te blijven. « Dus je gelooft niet eens dat ik dit aankan? » vroeg ze bitter.
« Je bent niet gekomen om me te steunen, maar om de erfenis te regelen? » « Mam, wat doe je? » snauwde Maksym geïrriteerd. « Teken het gewoon, dan vallen we je niet meer lastig. » De notaris, die de hele tijd had gezwegen, stapte naar voren.
« Neem me niet kwalijk, Vera Ivanovna, maar als je wilt, kunnen we alles snel regelen. » « Het duurt maar een paar minuten. » Jij… » Vera worstelde om op haar ellebogen te komen, terwijl haar verwijtende ogen haar vulden.
« Je hebt niet eens gevraagd hoe ik me voelde, hoe mijn operatievoorbereidingen waren gegaan? Ben je hier alleen maar gekomen om iets te delen waarvan je dacht dat ik het nooit meer zou zien? » Natalia keek eindelijk op van haar telefoon. « Mam, het heeft geen zin om dramatisch te doen. We zijn nog steeds je kinderen, het is oké. »
« Is het oké? » Vera schudde haar hoofd, haar stem trilde van woede en wrok. « Is het oké dat je wacht tot ik doodga zodat je mijn geld en bezittingen in handen kunt krijgen? Hoor je wel wat je zegt? » Maxim stond op van zijn stoel, duidelijk geïrriteerd.
« Mam, genoeg van dit drama. We zijn hier voor zaken. Gewoon tekenen, dat is alles. »
