Mijn hart zonk in mijn schoenen. Ik voelde een golf van kilte over me heen spoelen toen ik rond begon te vragen. Verschillende teamgenoten hadden om hulp gevraagd nadat iemand online een goedkope, glimmende ketting had gevonden. Het idee was om die aan iemand te geven die volgens hen « te hard zijn best deed ». Die persoon was ik blijkbaar. Een stagiaire genaamd Rafi zag me en vroeg of ik ooit naar de achterkant van de ketting had gekeken en lachte, ervan uitgaande dat ik de grap had begrepen. Ik lachte ook, maar zodra ik alleen was, zat ik tien minuten lang te huilen in een toilethokje.
Een schuilplaats vinden
Ik liet de ketting op mijn kaptafel liggen en begon me terug te trekken. Ik ging niet meer naar groepslunches en sociale bijeenkomsten en voegde « focusblokken » toe aan mijn agenda, gewoon om mensen te ontlopen. Zelfs mijn baas, Lorena, merkte de verandering in mijn gedrag op. Ik zei dat ik gewoon moe was, maar de waarheid was dat ik me verstopte. Het ergste was dat ik de meeste mensen die me uitlachten niet eens aardig vond. Maar ik liet me vormen door hun meningen.
