Elena haalde voorzichtig het album tevoorschijn en versnipperde het. Ze vouwde pagina’s vol foto’s, brieven en kleine restjes. Elk exemplaar leek een verhaal te vertellen, een fragment uit haar verleden dat tot in het heden reikte. Er waren foto’s van Elena in vrijheid, haar familie om haar heen verzameld, en beschermende brieven, vrij geschreven.
« Mijn moeder schreef ze me toen ze op de universiteit zat, » legde Elena nostalgisch uit. « We konden niet veel doen, maar haar brieven hielden ons altijd dicht bij huis. »
Het besef begon tot me door te dringen en mijn hart kromp ineen van medeleven. Het dagelijks verschonen van de lakens was niet louter cosmetisch; het was een verbinding met een dierbare herinnering, zoals Elena zich zelfs in ons huis een rustgevende aanwezigheid voelde. Het was een geheim geboren uit liefde, niet uit bedrog, een eerbetoon aan de band tussen kinderen.
Op dat moment besefte ik dat tien geheimen nog nooit een moederhart hadden gebroken. Hij herinnerde me eraan dat hij sterk en gevaarlijk was en liefde gaf – een liefde die afstand en tijd overstijgt. Ik stak mijn hand uit en omhelsde Elena, fluisterend: « Je moeder, die je aanraakt, zo trots. »
Vanaf die dag werd de aanblik van Elena’s lakens die in de wind wapperden, niet langer een symbool van mysterie, maar van een helende liefde die ons gezin nog sterker bij elkaar hield.
