Zijn excuses de volgende dag klonken bijvoorbeeld
hol. De schade was al aangericht. Als vertrouwen zo geschaad is, kunnen woorden het niet meer herstellen.
Mijn vader steunde mij zonder aarzelen, maar mijn moeder vond dat ik overdreven reageerde en eiste dat ik hem zou vergeven.
Toch gaf ik niet toe. Als ik was gebleven, was dat voor mij een teken geweest dat de pijn er niet toe deed, dat ik om mezelf kon lachen en ondanks alles kon blijven.
Maar ik dacht niet meer alleen aan mezelf – ik dacht aan het kind dat in mij groeide.
Ik kon het niet verantwoorden om ze op te voeden in een thuis waar emotioneel misbruik als een grap werd gezien.
Daniël maakte geen fout; hij maakte een keuze.
En toen besefte ik welke beslissing ik had genomen.
Ik ben pas twee dagen weggeweest, maar ik voel niet de behoefte om terug te gaan.
Daniel schrijft mij nog wel, maar ik lees ze niet meer.
Ik koos voor vrede, veiligheid en eigenwaarde.
Mijn kind groeit op in een thuis waar zijn moeder noch bespot, noch gerespecteerd wordt.
Die nacht was een keerpunt, maar ook een moment van helderheid.
Want nu begrijp ik: liefde zonder respect is helemaal geen liefde – het is controle.
En ik wil niet onder dat mom leven.
