Ik staarde naar het scherm en probeerde te verwerken wat ik las. Toen verscheen er weer een bericht.
« Je hebt geen kinderen. Neem er zelf een als je verjaardagen wilt vieren. »
Mijn handen werden koud en ik voelde een hol gevoel in mijn borst. Zonder iets te zeggen gaf ik de telefoon aan George.
Zijn uitdrukking werd donkerder terwijl hij las. « Ze had geen recht om dat te zeggen. Ik bel haar terug… »
« Nee, » zei ik zachtjes. « Niet nu. Niet wanneer de jongens het zouden horen. »
Later die nacht, nadat de tweeling in slaap was gevallen, hield George me vast terwijl ik eindelijk de tranen liet komen.
« Ze weet het niet, » fluisterde ik.
« Nee, » bevestigde hij zachtjes. « We hebben het hem nooit verteld. Het ging hem niets aan. »
Niemand wist het.
Zelfs George niet in het begin. Hij wist pas lang nadat we getrouwd waren dat ik geen kinderen kon krijgen.
Toen we probeerden een gezin te stichten, ontdekten we dat ik een aandoening had waardoor zwangerschap bijna onmogelijk was. We rouwden in stilte.
Ik herinner me nog dat ik ‘s nachts soms huilend wakker werd en droomde van baby’s die ik nooit zou vasthouden. George hield me dan gewoon nog steviger vast en fluisterde dat we al een gezin waren.
Uiteindelijk ging ik verder en stortte ik mijn hart en ziel in het kleine gezin dat ik had.
Ik zorgde voor Noah en Liam. Ze waren zich niet bewust van de troost die ze me boden toen ze op mijn schoot kropen om een verhaal te vertellen.
Ik reageerde die avond niet op Melanie’s bericht. Maar het bleef dagenlang in mijn hoofd rondspoken.
« Je hebt geen kinderen. »
Die woorden deden mij meer pijn dan zij zich kon voorstellen.
Toen, ongeveer een week voor de verjaardag, veranderde er iets in me. George was op zakenreis en ik was bezig met het sorteren van rekeningen toen ik de afrekening van het schoolgeld van de tweeling tegenkwam.
De afrekening die bij mij binnenkwam. Niet die van George. Niet die van Melanie.
Voor mij.
Ongeveer een jaar eerder was George een belangrijke klant kwijtgeraakt die een groot deel van het schoolgeld van de tweeling betaalde. Het waren een paar moeilijke maanden geweest. George was er kapot van en vreesde dat hij de jongens van hun geliefde school zou moeten halen.
Zonder aarzelen greep ik in. Stilletjes. Ik heb met de school afgesproken dat ze alle rekeningen naar mij zouden doorsturen, en ik heb inmiddels alles betaald.
De jongens hoefden nooit van school te veranderen. Hun leven bleef stabiel.
