Ik was ook degene die leerde dat Noah zijn boterham diagonaal moest snijden, anders zou hij hem niet eten, en dat Liam bepaalde stoffen op zijn huid niet kon verdragen.
Het was niet altijd makkelijk.
Melanie en ik waren beschaafd maar kil. Ze was niet wreed, gewoon afstandelijk. Alsof ze me beschouwde als een bijfiguur in een toneelstuk waarin zij de hoofdrol speelde, ook al kwam ze nauwelijks opdagen bij de repetities.
Toch heb ik nooit geprobeerd om te ver te gaan. Ik heb de jongens nooit gevraagd om me mama te noemen. Ik wist dat ik dat niet was.
Maar soms maakten ze een fout en noemden ze mij per ongeluk zo.
Ik glimlachte en liet het zachtjes los, maar van binnen voelde ik me zo gelukkig. Toch zei ik tegen mezelf dat ik gepaste grenzen moest handhaven.
Vijf jaar later waren George en ik gelukkig getrouwd. De jongens waren inmiddels tien jaar oud en we hadden een speciale verjaardag gepland.
We wilden een tuinfeestje geven met hun favoriete eten, vrienden, neven en nichten, een goochelaar en een voetbaltaart die ze hadden helpen ontwerpen.
Het zou ons eerste grote verjaardagsfeestje worden als hele familie.
