De stilte op de begraafplaats verbrijzelde toen de scène zich roerde, harten bonzend, gedachten razend van ongeloof en hoop. Trillend probeerden de medewerkers van het uitvaartcentrum de lichte sluiting van de kist te openen. Onmiddellijk rees er een vraag, alsof de tijd zelf stilstond, wachtend op een wonder.
Anna Parker klampte zich vast aan haar man, de tranen stroomden over haar gezicht, haar lichaam trilde van angst en verwachting. Om hen heen begonnen rouwenden, verbijsterd en stil, gebeden te prevelen of gewoon hun handen voor hun mond te houden, de deuren stonden wijd open.
Met een diepe, begrafenisachtige ademhaling werd het deksel van de kist voorzichtig gesloten. De verzamelde menigte verzamelde zich en hield de adem in. Daar, onder lagen roze satijn en infectie, werden Lily’s ogen groot, haar kleine borstkas rees en daalde met het onfeilbare ritme van het leven.
De menigte slaakte kreten van ongeloof. Een golf van ongeloof, vermengd met verdriet, spoelde door de begraafplaats, velen huilden. Lily knipperde met haar ogen, gedesoriënteerd maar nog steeds alert. Ze keek om zich heen en richtte haar blik op Max, die daar stond, met kwispelende staart, met scherpe, waakzame ogen.
« Lily! » riep Anna, terwijl ze zich naar voren wierp, door de nasleep heen. Haar stem was doorspekt met snikken. « O, mijn lieve Lily! »
