Voordat ik kon reageren, stapte er een vrouw van ongeveer mijn leeftijd achter me vandaan. Ze was de winkeleigenaar en, zo bleek, de moeder van de onbeschofte verkoper.
Zonder een woord te zeggen opende ze haar laptop en speelde de bewakingsbeelden af.
De stem van haar dochter vulde de winkel en alle beledigingen klonken luid en duidelijk.
Het meisje probeerde het uit te leggen, maar haar moeder hield haar tegen.
« Jij zou deze winkel runnen. Dat doe je niet meer. »
Ze gaf haar dochter een gigantisch koffiemokkostuum en zei dat ze in het koffiehuis ernaast moest werken en flyers moest uitdelen in het winkelcentrum.
Toen draaide ze zich naar mij om, gaf me een blauwe jurk in mijn maat en zei hartelijk:
« Beschouw dit als mijn excuses. »
Bijvoorbeeld.
We zaten lattes te drinken bij het raam van een café en keken toe hoe haar dochter in een wetsuit voorbijliep.
Op mijn trouwdag voelde ik mij prachtig in deze jurk.
Halverwege de receptie kwam er een jonge vrouw, nog steeds verkleed als koffiekopje, binnen om publiekelijk haar excuses aan te bieden en mijn gasten een levenslange korting in de boetiek aan te bieden.
Ik omhelsde haar terwijl ze het kostuum droeg.
Deze ervaring herinnerde mij eraan dat vriendelijkheid belangrijk is, dat consequenties noodzakelijk zijn en dat vergeving ons soms op de meest onverwachte manieren raakt
